Joker - The Mainframe

4AD

Neen, we waren niet bepaald wild van de popvlucht die Joker nam op zijn eerste full album ‘The Vision’. Het nieuwe ‘The Mainframe’ twijfelt nog steeds tussen de grime- en dubsteproots, waar hij vandaan komt, en de gekuiste productie, die van hem de nieuwe Calvin Harris zou kunnen maken. Maar deze tweede plaat klinkt minder afgelikt en bevat meer hooks en randjes dan de voorganger.

Deze stoere jongen werd ooit door de media nog “king of bass music” gedoopt en door magazines als The Wire en XLR8R op handen gedragen. Of ze dat vandaag opnieuw zouden doen, daar twijfelen we eerlijk gezegd aan. Maar hij heeft wel degelijk goede producerskills. Daar zijn  ook zijn buren van overtuigd. “Big fuck off to the neighbours” lezen we in de albumhoes.

Meer dan een plaats in de Ultratop te ambiëren lijkt Joker dit keer eerder te solliciteren naar een soundtrackopdracht. Met Intro en Boss Mode bouwt hij twee kolossale songs op, voorzien van strijkers, een overdosis synths en stevige bassgeweld, In het midden van de plaat doet hij dat nog eens over met Scene 1 (Qo, NoS), Scene 2 (Neon City) en Scene 3 (Spirit Ruins). Toegegeven, het werkt tot de verbeelding.

Toch een heel contrast met de drie vocale nummers, die we verspreid over ‘The Mainframe’ vinden. De Nederlandse X-Factor-winnares Rochelle injecteert Love met fletse r&b en zinssneden die je van achter de horizon ziet komen aanlopen. Ook het gladde Lucy met Sam Frank kan dienen als voorbeeld voor een r&b-voor-beginners-handleiding. Gelukkig brengt Zak Abel nog een heerlijke John Legend-imitatie op Wise Enough. Opvallend is dat we de instrumentale versies, die op het einde van het album verzameld staan, een pak minder prefab vinden klinken dan met stemmen. Voor ons hoefde het dus niet per se.

Verder legt Joker weinig subtiliteit aan de dag in tracks als Midnight en Mahogany. De beats en bleeps stuiteren in het rond als in een flipperkast. Enkel bij Fuzz Bop en Mixed Emotions, dat bij momenten uit een eightiesboogieclub lijkt te komen, horen we een oprecht tedere kant van de jongen.

Helemaal overtuigen doet Joker nog steeds niet. Maar we kunnen er niet omheen dat we ontvankelijker zijn voor ‘The Mainframe’ dan voor het eerste album. Dit gaat de goede richting uit.