Jon Hopkins - Insides
Double Six
U heeft waarschijnlijk al eerder werk van Jon Hopkins gehoord, al zal dat wellicht weinig te maken hebben met zijn eigen elektronische exploten. Als Imogen Heap-fan kon u hem enkele jaren geleden al spotten op het podium, Coldplay-liefhebbers hebben al van zijn knoppenkennis kunnen genieten op hun laatste plaatje, waar Hopkins mee instond voor de productie, en onnavolgbare Brian Eno-bewonderaars moeten weten dat hij diegene was die bovengenoemde Londenaar ontdekte.
Maar er is meer aan deze 28-jarige jongen. Zo is Hopkins een begenadigd pianist en zijn zijn compositorische vaardigheden ook niet van de minste. En dát horen we als we 'Insides' onze oren geven.
Het door uitsluitend strijkers gespeelde openingsnummer The Wider Sun vertelt ons vanaf de eerste noot dat dit een prachtplaatje wordt. En teleurstellen doet Hopkins niet. Zo toont hij in Vessel wat hij allemaal in huis heeft: van de stille, ruisende achtergrondgeluiden tot diepe, dreigende bassen. Wie ook maar een klein beetje affiniteit heeft met elektronische muziek, kan niet anders dan van zo'n nummer houden.
Maar Hopkins gaat ook andere horizonten verkennen. Hij is niet bang van experiment op wat een puur elektronica-album lijkt te zijn. Small Memory en Autumn Hill zijn bijvoorbeeld eerder korte, klassieke pianostukken die Hopkins' pianokennis in de verf zetten.
'Insides' vertelt een verhaal, net zoals een groot deel van andere elektronisch getinte albums. Een verhaal dat ons opwindt, ons haast doet dansen en ons weer tot rust doet komen. Het is een kunst om dat allemaal te verwezenlijken in 48 minuten, maar Hopkins krijgt het voor elkaar en doet dat bovendien op een zeer toegankelijke manier. Geen grootdoenerij, maar wel eenvoudig klinkende songs die stuk voor stuk door een mooie melodische lijn gedragen worden.
Hopkins is alvast onze nieuwe held voor de komende weken, en wij hopen hem binnenkort ook te zien op een van onze vele festivalpodia. We tekenen nu al present.
18 mei 2009