Jonah Tolchin - Clover Lane

Yep Roc Records

Terwijl Jake Bugg, Tom Odell en George Ezra als nieuwe Britse wonderkinderen van de indie worden toegejuicht, rijpte er ver weg over de Grote Plas een ander talent in de vruchtbare bodem van onder andere Lone Justice, Los Lobos, The Low Anthem en Deer Tick.

Eenentwintig jaar is hij, Jonah Tolchin, maar hij dompelde zichzelf al vanaf jonge leeftijd onder in de blues. Later kwamen daar alle andere vormen van Amerikaanse rootsmuziek bij. Zijn in eigen beheer uitgegeven debuut ‘Criminal Man’ genereerde interesse van het Newport Folk Festival en van Marvin Etzioni van Lone Justice. Onder diens vleugels nam hij de ‘5 dollar’-ep op en eerder dit jaar tekende hij bij Yep Roc Records waar dit officiële debuut – ook geproduceerd door Etzioni – uitkwam.

Op deze plaat wordt de jongeman bijgestaan door legendes als Chris Scruggs, Steve Berlin (saxofonist van Los Lobos), John McCauley (Deer Tick), Mickey Raphael (Willie Nelson), Eamon McLoughlin (The Greencards)  maar ook door jong geweld als Anderson East, Lucas Hamren, Evan Hutchings en Chris Scruggs.

Samen slagen zij er in om uit de meer dan veertig invloeden die Tolchin opnoemt op zijn facebookpagina iets fris te distilleren dat sprankelt en bruist. Alleen al de songtitels tonen aan dat dit een plaat is van nu: Hybrid Automobile (weer zo’n dampende bluessong), 21st Century Girl en (het anti-kapitalistische) Mansion In Hollywood zeggen genoeg.

Reeds vanaf de eerste harmonicanoten van Mocking Bird grijpt Tolchin de aandacht. Wat volgt is een meestamper waar Tony Joe White jaloers op zou zijn (Dat mag hij trouwens nog eens zijn bij Hey Baby Blues). Ook Midnight Rain is een uptempo song waar, dankzij de steelgitaar, toch ook een vleug melancholie in zit om van de tekst nog maar te zwijgen (“I don’t have a kevlar heart”).

Maar Tolchin levert ook een van de mooiste murder ballads af van 2014: Diamond Mind. Hierin vertelt hij hoe hij onverwachts een meisje vindt, zijn slechte zelf neerlegt met zijn colt 45 en haar bij gebrek aan geld een ring van draad geeft.

Tien van de elf songs zijn eigen composities. Tolchin nam ook het prachtige Low Life op van Etzioni’s huidige band: Tobias The Owl. Het zorgt er mee voor dat deze plaat perfect in harmonie blijft tussen energiek en intiem.

Folk in al zijn vormen geniet steeds meer bijval, maar het zijn jongeren als Tolchin die de brug kunnen slaan naar de jeugd. Daarom kan het belang van deze plaat niet overschat worden. En ook oudere liefhebbers van het genre zullen versteld staan van de oprechtheid en het vakmanschap waarmee deze plaat gesmeed is. 

Op 23 oktober kan je dit wonderkind live meemaken in Café Den Trap in Kortrijk.