Jonathan Jeremiah - Gold Dust
Island Records
Omdat wij een plaat altijd in optimale omstandigheden wensen te beluisteren, volgen wij het advies van Jonathan Jeremiah zelve braaf op: volgens Jonathan Jeremiah is ‘Gold Dust’, zijn nieuwe plaat, opgevat als een dag: de dag begint bij de openingstrack en eindigt bij de laatste track. Wij namen de proef op de som.
En het moet gezegd worden: het is aangenaam ontwaken op Gold Dust, de titeltrack en opener van de nieuwe plaat. De zachte belletjes en strijkers in het begin van het nummer maken je rustig wakker en in de volgende drieënhalve minuut ontvouwt zich een tegen het einde breed uitwaaierende song. Maar hier houdt het voor ons wel op. Hoe we aan de volgende tracks moeten horen dat de dag vordert is ons een raadsel. Gewoon luisteren dan maar?
Eerste single Lazin’ In The Sunshine liet ons bij de eerste luisterbeurten nogal koud, maar naarmate we de song meer horen, gaan we hem meer waarderen. De song drijft op een gevoel van nostalgie naar de voorbije zomer, een gevoel waar wij ons in deze herfstige dagen waarin het steeds vroeger donker wordt en een herfstzonnetje de naderende winter probeert te ontkennen wel in kunnen vinden.
Naast Gold Dust willen we ook nog de aandacht vestigen op All We Need Is A Motorway: een doodeenvoudige en korte, maar erg mooie song die op een gevoel van escapisme drijft dat ook al terug te vinden was in Happiness, nog altijd het beste nummer van Jonathan Jeremiah. You Save Me is dan weer gewoon heel mooi, zonder meer.
Jonathan Jeremiah heeft voor dit album ook enkele nummers geschreven die wel heel dicht bij hem staan: Fighting Since The Day We Are Born gaat over de laatste maanden van zijn terminaal zieke vader en Chatsworth Avenue gaat over zijn moeder die aan een spierverlammende ziekte lijdt. Het zijn opvallend positieve songs geworden.
Misschien zelfs een beetje te positief, want wat we vaak nog het meest missen bij Jonathan Jeremiah is echt hartzeer, het vermogen om te raken. Sympathieke kerel, dat wel, maar al te veel tracks kabbelen verder zonder te storen, maar ook zonder echt op te vallen. Op ‘A Solitary Man’ stonden deze kabbelende tracks verzameld in de tweede plaathelft waardoor die naar het einde toe een beetje saai werd. Op ‘Gold Dust’ staan die songs verspreid over de hele plaat. Shout en The Time Of Our Lives zijn er voorbeelden van.
‘Gold Dust’ is op zijn best een plaat die dienst kan doen als achtergrondmuziek tijdens een etentje met de vrienden: het stoort niet, maar het is ook niet nodig om er echt naar te luisteren.