Jonny Lang - Fight For My Soul
Provogue Records
Kindsterretjes. Naast irritatie voelen we er heel vaak ook medelijden mee. We weten bijvoorbeeld zeker dat die van One Direction zich binnen enkele jaren zullen schamen om het soort muziek dat ze nu maken. En dan heb je nog de kindsterretjes die volwassen worden zonder te evolueren. Jonny Lang bracht zijn eerste plaat uit in 1995, op zijn veertiende. Ondertussen is hij er tweeëndertig en zit hij aan plaat nummer vijf (‘Fight For My Soul’), ziet hij er nog altijd uit als een tieneridool, is zijn muziek min of meer onveranderd gebleven en is hij hier nog even onbekend.
Lang speelde ondertussen al het voorprogramma van The Rolling Stones, BB King, Jeff Beck en Sting en jamde al met Ron Wood. Dan moet er toch iets inzitten, denk je dan. Zijn muziek wordt beschreven als een mix van soul en blues. En wie het openingsnummer Blew Up (The House) hoort kan zich daar wel iets bij voorstellen. Al is het dan wel blues van de gladde en niet van de rauwe soort.
De zoutloze variant dus. Blew Up (The House) werkt – met achtergrondkoor – beter als gospeltrack dan als bluesnummer. Vooral de potsierlijke gitaarsolo in het midden van het nummer geeft een nieuwe invulling aan het woord overbodig. Een probleem dat zowat de hele plaat lang de kop zal blijven opsteken. Het tweede deel van het nummer, waarin volop de gospelkaart wordt getrokken, is beter.
Ook Breakin’ In is maar half geslaagd. In de intro klinkt hij als John Legend of Jamie Lidell, wier muziek wij best kunnen smaken. En ook de strofes gaan hem goed af. Maar in het refrein breekt het nummer open en wordt het een soort boybandachtig iets dat zo uit de jaren negentig geplukt had kunnen worden. Backstreet Boys, iemand?
En dat boysbandkantje hoor je te vaak. We Are The Same is iets dat Justin Timberlake gemaakt had kunnen hebben toen hij nog bij N*Sync zat, terwijl The Truth meer weg heeft van wat Ronan Keating gedaan heeft na Boyzone
In Not Right, dat een duidelijke r&b-vibe combineert met een discofeel, zit het wel goed. Ook de titeltrack Fight For My Soul, een powerballad, is een bescheiden succesje. Wij raden Jonny Lang aan om de gitaar aan de kant te leggen, meer in de richting van de soul en r&b te trekken en meer aansluiting te zoeken bij Aloe Blacc, John Legend en Jamie Lidell dan bij Gary Clark Jr.
Stellen dat Jonny Lang geen talent heeft zou overdreven zijn. Wat bij hem ontbreekt is dat gevoel van authenticiteit. Lang zou met evenveel succes elk ander genre op plaat kunnen pleuren. Na al die jaren is hij nog steeds een ongeslepen diamant die een soort van mentor mist, iemand die hem de juiste weg wijst. En op ‘Fight For My Soul’ bewandelt hij maar zeer sporadisch dat juiste pad.