Joseph Shabason - Anne

Western Vinyl

'Anne', de nieuwe plaat van saxofonist Joseph Shabason, is gestrand. Het talent druipt ervan af, maar tegelijk worden ook de tragische verhalen over zijn zieke moeder verteld. Vergeet de zakdoeken niet.

‘Anne’ is nog maar het tweede soloalbum van saxofonist Joseph Shabason, maar onervaren is de man zeker niet. Zo was er een sleutelrol voor hem weggelegd in ‘Lost In The Dream’, de doorbraakplaat van The War On Drugs, en toonde hij zich een grote meerwaarde op Destroyers ‘Kaputt’. Zijn mistige, lome stijl blijkt dus heel wat artiesten te kunnen bekoren, maar ook solo doet hij het prima. Na zijn puike debuut ‘Atyche’ is hij nu terug met ‘Anne’, een gevoelige plaat en een ode aan zijn eigen mama.

Op de plaat manoeuvreert Shabason voorzichtig doorheen een doolhof vol emoties en geladenheid. ‘Anne’ gaat namelijk vooral over de worsteling die zijn moeder voerde met Parkinson, een gebeurtenis die zijn leven ongetwijfeld voor het leven heeft getekend. Het album is dan ook zo intiem als je kan verwachten: niet alleen met intense piano’s en zachte saxofoonsolo’s, maar evengoed met alledaagse achtergrondgeluiden die je als het ware meezuigen in zijn herinneringen.

Toch zijn het de opgenomen interviews met zijn moeder die de harde kern van de plaat vormen. Als een emotioneel verteller en bezinner wijdt ze uit over onzekerheid, spijt en hoop, ondersteund door verschillende pulserende synthesizers en brekende saxofoonstukjes. "I think I can kick the habit of wanting to be perfect. So that's what I have to do”, zo horen we haar haar onzekerheid aanpakken op Deep Dark Divide terwijl synthplucks en triangels haar stem omhelzen.

Shabasons instrumentaaltjes passen als gegoten en vormen als het ware een natuurlijke pauze tussen de verschillende intense conversaties die duidelijk de rode draad vormen. De kracht ervan als ondersteuning van het geheel valt ook niet te onderschatten: die diepe piano en subtiele achtergrondgeluiden op Donna Lee, bijvoorbeeld, geven met hun drukkende emoties een geheel andere dimensie aan het hele verhaal.

“I don’t wanna show my imperfections”, vervolgt Anne op Forest Fun, ongetwijfeld één van de beste nummers op de plaat. De honingzoete sax en etherische synthesizer scheppen het beeld van een zonovergoten bos waar moeder en zoon rustig doorheen wandelen, ingeduffeld tegen de koude van de ochtend en pratend over het leven. Ook op Fred And Lil streeft Shabason instrumentale perfectie na, terwijl de gedempte stemmen op de achtergrond het nummer echt tot leven doen komen.

Op Toh Koh vervangen door elkaar lopende vocale klanken, die zich voortdurend herhalen – voornamelijk Toh en Koh – uiteindelijk al het instrumentale. Het is een chaotisch geheel dat vaak onlogisch en aritmisch klinkt, maar daarmee ook de menselijke imperfectie extra benadrukt.

Het zijn die momenten die van ‘Anne’ een doodeerlijke plaat maken. De emotionele lading mag absoluut niet onderschat worden – zo nu en dan weegt het verhaal wel degelijk op je – maar dat maakt het des te menselijker. Shabason is erin geslaagd de vocale en instrumentale stukken perfect te stroomlijnen. De twee blijven elkaar doorheen het album voortdurend versterken, met een sterk resultaat als gevolg.