Josh Ritter - So The World Runs Away

V2

Josh Ritter is als een oude kameraad die je slechts sporadisch tegen het lijf loopt. Je bent altijd blij om hem terug te zien, je hebt een heel leuke tijd, maar op een gegeven moment scheiden je wegen toch weer onvermijdelijk. ‘So Runs The World Away’ heeft zoals al Ritters platen zéér sterke momenten, maar het onverwoestbare meesterwerk dat hij in zich heeft, is het weer niet geworden.

Josh Ritter is een songwriter met sterke country- en folkinvloeden. De link met de Bob Dylans, Leonard Cohens, Ryan Adamsen en Bruce Springsteens dezer wereld is dan snel gelegd, maar de vierendertigjarige man uit Idaho zit toch een categorietje lager. Josh Ritter is eerder de verdedigende middenvelder van de singer-songwritersploeg. Hij komt minder in de picture dan de sterren, is minder bekend en geliefd bij het publiek, maar werkt keihard en maakt af ten toe fraaie goals (denk maar aan songs in het verleden als Katleen, Girl In The War en Bright Smile).

Dat geldt ook voor zijn nieuwe plaat: ‘So Runs The World Away’. Die begint met een instrumentaal niemendalletje, maar zit daarna wel meteen op het juiste spoor. Change Of Time is een erg sober nummer, maar met Ritters fantastische stem meteen raak. Voor je het weet, zit je na een geweldige trip bij The Curse en ook dat liedje zit er boenk op. Tijdens de prachtige, eenvoudige maar dodelijk efficiënte pianomuziek met daarover die hemelse vocalen mag u niet vergeten ook wat aandacht te spenderen aan de tekst. Het nummer gaat namelijk over een mummie wiens hart sneller begint te slaan voor de archeologe die hem heeft opgegraven. 

Dan gaat de riem er toch een aantal songs af: Southern Pacific, Rattling Locks en Lark kabbelen wat aan hetzelfde tempo voort, maar halen niet meer hetzelfde niveau. Met Ritters stem ga je je niet snel vervelen, maar het verschil met pakweg Ryan Adams is dat die de lat een hele plaat torenhoog kan leggen. Josh Ritter wisselt de rest van de plaat het erg goede toch wat te vaak af met het iets mindere werk. Al willen we niet te streng zijn, want de goeie nummers op deze plaat behoren tot ’s mans beste werk.

Lantern jaagt het tempo eindelijk eens de hoogte in en die afwisseling is zeer welgekomen. Old ManPlease probeert hetzelfde, maar gaat de mist in en kan in de verste verte niet tippen aan Neil Youngs oude man. Gelukkig wordt dat nog ruimschoots goedgemaakt met kanjers als en het ruim zeven minuten durende, maar geen seconde vervelende Another New World. 

Josh Ritter heeft met ‘So Runs The World Away’ weer een stapje vooruitgezet, op weg naar zijn ultieme plaat. Als we onze kameraard over enkele jaren opnieuw tegenkomen, heeft hij misschien wel eindelijk de plaat onder de arm die hem naar het niveau van zijn muzikale helden Bob Dylan en Leonard Cohen katapulteert. Tot dan warmen we ons wel geregeld op aan zijn vijf andere studioalbums.

Josh Ritter speelt op 16/09 met The Royal City Band in de Botanique.