Josh Ritter - The Beast In Its Tracks

V2

Josh Ritter heeft een New Lover. Maar aan een nieuwe liefde gaat meestal veel hartzeer om de vorige vooraf. En dan krijg je platen als 'The Beast In Its Tracks', die bol staan van de mooie liedjes over hoop en toekomst, maar ook over pijn en verleden.

The Beast In Its Tracks



Als je hem op een podium aan het werk ziet, kan je het je misschien moeilijk voorstellen, maar de man uit Moscow, Idaho, op wiens gezicht altijd een glimlach leek te staan, heeft die nu toch even weggestopt. Want deze plaat draait rond de scheiding van zijn vrouw en hoe hij daarmee omgaat.

Dat het geen vrolijk album is, kan je al enigszins opmaken uit het feit dat je slechts zelden iets anders hoort dan een akoestische gitaar en een stem. En als er dan al een elektrische gitaar en/of drums aan een nummer werden toegevoegd, dragen die alleen maar bij tot de geladen sfeer.

Opvallend is ook dat hij enkele huis-, tuin- en keukenopnames op de plaat heeft gezet. Opener Third Arm is er zo eentje. Of het prachtige The Appleblossom Rank, dat zelfs iets weg heeft van een traditional. Het lijkt niet onwaarschijnlijk dat hij dezelfde gemoedstoestand niet meer kon (of wilde) bereiken bij opnames in een studio. Het betekent alleen maar dat dit bijzonder persoonlijke songs zijn.

Maar ook tussen de rest van de nummers zitten absolute pareltjes. Dan denken we bijvoorbeeld aan het machtige Hopeful waarvoor dus wel drums en elektrische gitaar ter versterking werden bovengehaald. Maar het slepende tempo - Elliott Smith lijkt niet veraf - en de klagende gitaar geven aan dat, ondanks de positieve noot in de tekst, er toch nog meer dan genoeg twijfels zijn.

Eigenlijk kost het ons moeite om een minder liedje aan te duiden, al geven we toe dat op een of andere manier Heart's Ease het minst blijft hangen. Misschien toont dat enkel maar aan dat de andere nummers van erg hoge kwaliteit zijn, want van elke andere song zongen wij na enkele luisterbeurten het refrein mee.

Josh Ritter heeft met 'The Beast In Its Tracks' misschien wel zijn meest volwassen plaat gemaakt. Eentje die moeiteloos naast zijn vorige hoogtepunt 'Animal Years' mag staan en, wie weet, die over enkele tijd nog zal overstijgen ook. Of hoe hartzeer dan toch zijn goede kanten heeft.

5 maart 2013
Patrick Van Gestel