Julian Ross - Fadeaway
Sound In Silence
Verrassing! Julian Ross is dus geen artiestennaam, maar wel die van een bekend mangafiguurtje dat een populaire voetballer voorstelt. En Julian Ross is ook een muziekproject van de Italianen Ettore Di Roberto (Port-Royal) en bluesbassist Andrea Commotto die bij deze, dankzij ambientlabel Sound In Silence een opmerkelijke tweede plaat, releasen.
‘Fadeaway’ is een aangenaam muzikaal avontuur van vijf episodes met misleidende titels als Till, Death, Do, Us en Part. Hiermee neemt Julian Ross je mee op een luisterreis van een dik half uur doorheen diverse stedelijke impressies. Een trip die best in zijn geheel kan beleefd en beluisterd worden, waarbij je al snel zal merken dat Death helemaal niet zo doods klinkt en Do niet erg activerend is. We laten je bij deze al even proeven.
Het tweetal opent met bizarre, murmelende ambient met metaaldrones die oprijzen en overheersen, uitsterven en gaan doezelen. Een constante achtergrond van muggenzoemende, vervormde stemmen zorgt voor extra beweging. Zo ziet het leven in Genua er door de vervagingsbril van beide heren dus uit: voortdurend wijzigend en met andere, ontastbare impressies. Op de vier minuten durende eerste track is het aantal karakterwijzigingen – weliswaar telkens in traagheid – haast niet bij te houden.
De tweede titel, die naadloos daarop aansluit, opent dan weer in een mist van vage ruisstompen en akoestische tokkels. Hier krijgen de twee verscheidene muzikale geesten van Di Roberto en Commotto echt harmonische rust in een blend van gitaar en elektronica. Doezelingen, spaarzame bastonen, voorzichtige gitaarstrelingen, ruis en ambientminimalisme vol subtiele prikkels geven veel ruimte aan fantasie en eigen invulling. En tegelijkertijd krijg je ook weer die stadsdrukte op de achtergrond mee: verkeer, een Italiaanse telefoonconversatie, straatrumoer,… maar vooral ook een warme gloed en urbane sfeer die daarover hangt. Rust doorheen onrust.
De derde en ook de afsluitende track houdt dan weer vast aan een bodem van donkere, overheersende orgeltonen en echoënde effecten. Neerdrukkend en doezelend en – in het geval van Do – ook met flarden van massademonstraties en speeches. Eerder fragmentarisch en met meer sfeer dan muziek.
Zo krijg je dus voortdurend andere, op elkaar aansluitende invloeden en ambientvertalingen. Zonder ooit echt druk te zijn of eruit te springen, blijft ‘Fadeaway’ op die manier prikkelen. Als een soort van auditieve documentaire waarbij je zelf de beelden mag verzinnen. Die in de laatste minuten ook mooi mag uitmonden in iets wat effectief als een song mag bestempeld worden met een warme gitaarmelodie, bastonen, ritmische ruis en zangkreten. De reis is rond. Maar aarzel zeker niet om ze nog eens te maken en nieuwe dingen te ontdekken.