Jungstötter - One Star

Pias Records

Laatst nog een pleidooi meegekregen dat er zo weinig ruimte is voor ernstige(r) muziek of voor AOR (adult orientated rock) waar er al eens ruimte is voor een diepe bespiegeling of een nummer dat de kans krijgt om pas na meerdere beluisteringen de weerhaakjes definitief in je muzikaal geheugen te zetten. Reflectie, geduld, iets waar je in de moderne mainstream niet onmiddellijk mee moet af komen. Het moet vooruit gaan, hé meneer. Dit gezegd zijnde, kregen we een digitale schijf ter bespreking voorgelegd, die de nodige concentratie vereist.

Jungstötter maakte met 'One Star' een tweede plaat, want zowel artiest als eerste plaat 'Love Is' (2019) waren niet tot bij ons geraakt. Nog niet. 

Kernlid van Jungstötter is Fabian Alstötter, die in openingstrack Know onmiddellijk de troefkaarten op tafel gooit met een stemgeluid dat laveert tussen dat van Scott Walker en David Sylvian en als u het ons veroorlooft dichter bij huis ook affiniteit vertoont met het werk van Pieter-Jan De Smet (PJDS).

Statige, plechtige elektronica, gelardeerd met stemmige blaas- en strijkarrangementen. De man heeft dan ook een verleden in de elektronica, want van 2009 tot 2018 was hij actief als zanger in het elektropopcollectief Sizarr, een postpunkgroep uit Landau die vooral in Duitsland enige faam wist te genereren op menig festival of als support voor Bloc Party en Broken Bells.

Maar terug naar de les, want benevens de elektronica is er ook ruimte voor intieme stilte, een facet dat Junstötter goed doseert. De compacte productie waaiert soms uit tot weelderige arrangementen zoals in Nothin Is Holy of in Air, waarin de cellist en violen heerlijk tegen de breakbeats aan strijken. Het palet is onafgebroken duister van kleur, soms zelfs op het griezelige af maar het is net de juxtapositie van broze schoonheid en vaak meedogenloze elektronica die het geheel naar een bijzonder niveau tillen. 

De muziek van de mens Jungstötter is geen "walk in the park", maar wie enige moeite doet, ontdekt prettig doomige elektronica en een kenmerkende stem die langzaam maar zeker onder de huid kruipt. De invloeden van de reeds genoemde Scott Walker en David Sylvian zijn zeker ook in het muzikale segment aanwezig. Je moet het dus zoeken in dezelfde bevreemdende niche, want heel vaak hoor je deze heren helaas niet op de gemiddelde radio tenzij bij toeval in een laatavondprogramma.

Voor de fijnproevers die enige dramatiek kunnen plaatsen. Traag kan soms mooi zijn.