Junior Boys - Big Black Coat
City Slang
Het Canadese duo Junior Boys heeft ondanks vijf jaar stilte niet stilgezeten. Stichter Jeremy Greenspan heeft ondermeer in het befaamde indietronicaproject Caribou en bij de Hyperdub-poulain Jessy Lanza zijn creatieve ei mogen steken. Maar kijk, met ‘Big Black Coat’ heeft het elektropopgezelschap ook zijn vijfde plaat ingeblikt, ditmaal niet meer bij label Domino maar bij het wat meer onafhankelijke City Slang.
Het gezelschap heeft het geweer duidelijk van schouder verwisseld. Dit wat grimmig en industrieel uitziende album van Junior Boys maakt komaf met een verleden van zonnige synthesizermelodietjes en lentepopdeuntjes. De plaat gaat elf keer op rij voor wat meer edgy tracks die inspiratie halen bij Detroit techno, duistere elektro en zelfs een snuifje zwarte r&b. Het feit dat rechterhand Matt Didemus ondertussen in Berlijn vertoeft, heeft daar misschien wel mee te maken.
Denk nog altijd niet in te wilde termen. Dit is en blijft digitale popmuziek. Het muzikaal plezier is een constante, net als de hoge falsetstem van Greenspan die wat naar de jaren tachtig knipoogt. Maar songs krijgen een erg solide ruwbouw van beats en hoekige metaalritmen die stevig bonken. Zo zijn de stompende knokbassen in een uptempo Over It opvallend penetrant, met een donkere elektrogroove die zich tegen de verheven, rondtollende echo’s afzet. Ook in afsluitende single en albumtrack Big Black Coat gaan een tikkende twostepbeat en heerlijk diepe bastunes door merg en been terwijl een psychedelica van vocalen en synths voor een fabuleuze thematische binding zorgen.
Heel af en toe komt die liefde voor r&b ook bovendrijven, zoals een schuifelend C’Mon Baby aantoont: subtiel, toefluisterend en met diep glijdende baspulsen die het nummer heerlijk de diepte in zuigen. Halfweg versnelt het ritme om over te gaan in een pulserende dancetrack die versterkt wordt met glijdende synthesizers. Dit is spelen met snelheden in een staaltje van opperste productionele finesse, een nummer in verschillende trappen dat langzaam opklimt naar een grandioze finale.
De Junior Boys blijken als vanouds wel nog helemaal in hun sas in een wereld van blitse synthesizers, discotunes en hobbelende neoneffecten. M&P combineert alweer die eighties met een stevig hoekige elektrobeat tot een spacediscotrack van formaat en in een Depeche Mode op acid-alike als What You Won’t Do For Love schieten de schittereffectjes en noten echt alle richtingen uit.
Het Canadese tweetal is terug met een blits clubplaatje. Dit is elektropop voor de dansvloer. Choqueren, flatteren of diep penetreren hoeft zeker niet. Verwacht dus zeker geen memorabele plaat, wel een leuk stukje door synthesizer ingekleurd weekendwerk dat zijn weg vanzelf wel zal vinden naar een trendy publiek.