Junkbreed - Sick Of The Scene
Raging Planet
Na met hun debuut een voet tussen de deur van de Portugese hardcore-underground te hebben gezet, keert Junkbreed terug met 'Sick Of The Scene', een tweede album dat duidelijk maakt dat ze niet tevreden zijn met alleen erkenning; ze willen ook hun plek opeisen. Waar hun eerste plaat klonk als een belofte, voelt deze opvolger als een daadwerkelijk statement. Dit is geen herhaling van zetten, maar een bevestiging met verhoogde inzet: harder, scherper en emotioneel onverzettelijker.
Wat direct opvalt, is de manier waarop de band zijn geluid heeft aangescherpt zonder de rauwheid van de oorsprong kwijt te raken. De gitaren klinken feller, de ritmes zijn strakker en de zang, schurend tussen woede en wanhopige eerlijkheid, draagt de songs met een kracht die je niet kunt negeren. De afwisseling tussen screams en gruizige zanglijnen creëert een spanning die de plaat voortdurend voortstuwt; niets voelt glad of gepolijst, maar alles is doelgericht.
Toch draait 'Sick of the Scene' niet alleen om pure agressie. Waar veel tweede albums proberen groter of technischer te klinken, zoekt Junkbreed eerder dieper. De thema’s zijn persoonlijker, de teksten opener. De titel suggereert een afrekening met de muziekscene, maar gaandeweg wordt duidelijk dat het eerder gaat over vervreemding, uitputting, en het gevecht om jezelf niet kwijt te raken in alles wat constant van je verwacht wordt. Het is een plaat over afhaken en tóch doorgaan, en dat maakt het menselijker dan veel soortgenoten in het genre.
De productie weet de band stevig en helder neer te zetten, al had er hier en daar wat meer korrel mogen blijven hangen om de intensiteit nog rauwer over te brengen. Toch blijft de impact overeind: de dynamiek tussen explosieve uitbarstingen en kortere momenten van beheersing zorgt ervoor dat het album blijft ademen. Geen vlakke muur van geluid, maar een reeks emotionele pieken en dalen.
Wat 'Sick Of The Scene' onderscheidt binnen de overvolle post-hardcorewereld, is de oprechtheid waarmee Junkbreed zijn verhaal brengt. Geen pose, geen effectbejag; zelfs de meest meeschreeuwbare passages voelen eerder gedeeld dan gecomponeerd. Het is muziek die niet alleen gespeeld wordt, maar uit het lijf wordt geslagen.
Met dit tweede album bewijst Junkbreed dat hun debuut geen toevalstreffer was, maar slechts het begin. Dit album klinkt als een band die niet langer probeert aan te kloppen, maar de deur intrapt. Nog niet alles is perfect, maar alles is écht, en dat is in dit genre uiteindelijk waardevoller dan precisie.