K A R Y Y N - The Quanta Series
Mute Records
Eventjes beginnen met een correctie. Om juist te zijn: het is K Á R Y Y N en niet Karin of zo. De nieuwe rijzende ster aan het alternatieve popfirmament maakt “visuele” muziek, inspireert zich op quantumfysica en steekt qua grilligheid een figuur als Björk (met wie ze al eerder samenwerkte) naar de kroon. Om maar eventjes te stellen dat je niet hoeft te verschieten van het feit dat debuut ‘The Quanta Series’ in feite een compilatie is van alle singles die ze eerder in eigen beheer uitbracht.
“De tijd van een totaalplaat is voorbij”, aldus de Syrisch-Amerikaanse artieste. Voordeel: het in totaal zeven jaar overkoepelende ‘The Quanta Series’ bevat voldoende sterk materiaal om stevig met de knuppel te slaan. Etherisch, mysterieus -wat ongemakkelijk zelfs- en vooral met een hoge productietechnische perfectie. Dat is de rode draad. De arty muzikante goochelt graag met beweeglijke, wat wringende elektronica en synthesizerpartijen, haakse ritmen en stemvervormingen of samples.
Haat liefde, daar gaat het vooral om. De brute kracht van verknipte breaks en bizarre samples versus de hoge, feeërieke echostem van de dame. De manier waarop de zang van K Á R Y Y N steeds verder uitdeit in opener Ever wanneer ze herhaaldelijk en met veel galm “forever, forever” zingt. Het contrast tussen een permanente, neerdrukkende sfeertoon en wat bevreemdende elektronische klanken, bubbels en brabbels. De breaks, baspulsen en verknipte stemflarden van Aleppo die richting chaos en oorlogsgebied neigen. Of net weer niet. Want een sober Purgatory houdt het grotendeels op die ene basisklank, spaarzame zang en hier en daar een reverb effectje.
Feit is dat de dame haar “less is more” aanpak met veel ruimte voor stiltes, pauzes en nagalm een essentiëel onderdeel zijn van haar muziek en deze verzameling songs enkel maar intenser en meer zuiverend maakt. Soms komt dit album ontzettend broos over. Een sacraal en mysterieus Ambets Gorav balanceert op een wankel touw van hoge, Armeense elfenzang en een flinterdunne drone en kan elk moment in de afgrond vallen. Of wat dan met Mirror Me, wanneer de dame vocaal een spiegel tegenover zichzelf houdt en de song in een soort van canon cirkelzang vervaagt – visueel wat vergelijkbaar met de hoes van deze plaat?
Een eerste luistersessie van ‘The Quanta Series’ leidt tot heel veel vraagtekens. De ongrijpbare ambient heeft iets duister en erg introvert. Sereen, vol verborgen emoties. Helend en kristalhelder. Het feit dat elk nummer een eigen verhaal draagt (Aleppo gaat over het verlies van twee familieleden aldaar, terwijl Purgatory mijmert over kinderherinneringen in Syrië), kan enkel maar leiden tot dieper graven. Ga zeker ook eens kijken naar de dame haar videoproducties. Een woord als “indrukwekkend” schiet hier tekort.