K-Holes - Dismania

Hardly Art Records

Vergeef het ons, maar als wij een saxofoon in een pop- of rocknummer horen, moeten we spontaan denken aan ofwel het punkgeweld van X-Ray Spex ofwel de cheezy solo waarmee Candy Dulfer het einde van de jaren tachtig teisterde. Met het uitstekende 'Dismania' sluit het New Yorkse K-Holes gelukkig aan bij die eerste traditie.

Het vijftal levert meteen haar visitekaartje af: Child wordt dreigend voortgestuwd door een uit de kluiten gewassen riff die nog eens versterkt wordt door die alomtegenwoordige saxofoon.

En zo zijn er nog wel meer van die ruwe diamanen: Rats is heerlijk onheilspellend - “We’re the rats!” wordt er geschreeuwd - en ook Frozen Stiff doet vermoeden dat zanger Jack Hines het niet heeft over een romantische wandeling in het park. Gevoelige zielen kunnen dus best dit plaatje mijden.

Voor alle anderen: kopen die handel! Want K-Holes deelt de ene mokerslag na de andere uit. Mosquito start met hetzelfde gitaarlijntje waarmee Red Zebra nog elk weekend ergens te lande een fuifzaal op stelten zet. Numb - geen Nirvana-cover - zou dan weer moeiteloos naast het beste werk van het zwaar onderschatte Clinic kunnen staan. En afsluiter Nothing New mondt uit in een psychedelische jam waar Sonic Youth nog een puntje aan kan zuigen.

Vreemde eend in de bijt is Window in the Wall. Weg punkgeweld, enter dromerige surfpop. Nu ja, dromerig, eerder nachtmerrie dan droom. Want hoewel de voet eventjes van het gaspedaal wordt genomen, kan je de sfeer bezwaarlijk opbeurend noemen. De bloedmooie clip sluit naadloos bij die sfeer aan. Kippenvel gegarandeerd.

Afklokkend op een kleine tweeëndertig minuten blijft K-Holes hangen in de punktraditie van weleer: kort en krachtig maar branie ten over. Fans van Black Lips en no wave cultheld James Chance mogen zich in de handen wrijven.