Kacy & Clayton and Marlon Williams - Plastic Bouquet

New West Records

Wie al ooit een plaat van Kacy & Clayton heeft gekocht, weet dat die altijd komt met een laagje stof. Alsof het duo ergens op de zolder van hun boerderij in Saskatchewan, Canada een paar oude tapes met folksongs heeft gevonden die ze nu stelselmatig uitbrengen. Goed om enkele oude zielen te verblijden, maar hoe geraak je daar in godsnaam mee in de ‘Fresh Folk’-playlist van Spotify?

U hoort ons al komen natuurlijk. De oplossing ligt voor de hand. We voegen gewoon een Nieuw-Zeelandse crooner toe. Kacy & Clayton & Marlon Williams is geboren. Akkoord, de naam swingt niet, maar de plaat is wel te pruimen. En dat weet je eigenlijk al na de eerste tien seconden van openingsnummer Isn’t It. Dit is frisse folk van de bovenste plank.

K. & C. & M. is een puzzel die klot. De hele plaat profiteert rijkelijk van de ongebondenheid van Clayton Linthicums gitaarlijnen, maar blinkt vooral uit wanneer de heldere vocalen van Kacy Anderson het lage timbre van Marlon Williams ontmoeten. Zo’n folkwalsje als Plastic Bouquet is een verademing voor ons hersenweefsel dat de laatste weken enkel nog termen als "vacinatiestrategie" en "groepsimmuniteit" uitbraakt.

Ondanks de specifieke sound, zorgt de combinatie van songschrijvers voor een appetijtelijke variatie. De catchy tegenzang maakt van Light Of Love een luchtige, seventiespopsong terwijl een nummer als Your Mind’s Walking Out ook op een oude Angel Olsen-plaat had kunnen staan. 

Vocaal speelt Kacy Anderson de hoofdrol op ‘Plastic Bouquet’ en het is net daarom dat een nummer als Arahura zo prachtig afsteekt. Een nummer waarin Marlon Williams de rivier bezingt waarbij hij, als afstammeling van de Maori, opgroeide.      

De plaat voelt zeer organisch aan. Het is niet als de zoveelste poging om twee populaire artiesten samen te laten werken en nog veel meer populariteit te vergaren met een middelmatige plaat. We hoeven ons dus niet te storen aan overdreven obligatoire duetjes. Marlon Williams is bescheiden genoeg om zich in een nummer als Last Burning Ember volledig in de backingvocals te verschuilen en plaats te maken voor een authentiek stukje ‘Kacy & Clayton’-vakwerk. 

Het meest obligatoire duetje moet het slotnummer Devil’s Daughter zijn, maar dat is misschien ook wel het mooiste nummer van de plaat. Een plaat die het muzikaal universum niet zal hertekenen, maar er wel een heel mooi plekje in verdient.