KAFKA - Blueprint

Eigen beheer

LOVE-alarm!!! Frank van Kasteren en Dafne Holtland kronkelen al sinds de jeugdjaren rond elkaar en weten elkaar keer op keer af te wijzen en te ontwijken. Tot de vlam uiteindelijk en voorgoed in de pan slaat. En dan blijkt dat niet enkel de vlinders in de buik gemeenschappelijk zijn, maar ook de liefde voor muziek en musiceren. En kijk: KAFKA is geboren. Een muzikaal duo van een hoge vrouwenstem en een multi-instrumentaal componist dat geïnspireerd is op Franz Kafka's 'The Travelling Doll' (een verhaal over verloren liefde door de ogen van een pop).

Je zou bijna wegsmelten. Niet enkel in het echte leven en de liefde blijkt dit duo immers voor elkaar gemaakt, maar ook muzikaal blendt KAFKA heerlijk samen. In volle harmonie krijg je zoete songwriterpopliedjes met hoge vrouwen- / warme mannenzanginvulling. Akoestisch, oprecht en zonder franjes.

En waar zit de catch of meerwaarde, denk je dan? Weet je wat? Voor één keer weten wij het ook zelf niet. Want dit duo maakt gewoon twaalf keer op rij lekker bekkende songs met akoestische gitaar, warm zoemende bas, tikkende beat of drums, maar met vooral veel ruimte voor de liefde. Zowel tekstueel als vocaal. Soms iets meer rockend (“Twinkle twinkle little star / how I wonder what we are”), soms bijna fluweel strelend. Soms met wat extra strijkers of neoklassieke grandeur, maar vaak ook heel alleen met twee stemmen en een akoestische gitaar. Vooral oprecht, autobiografisch en onverbloemd.

Qua sound mag je dit debuut trouwens enigszins situeren in de stijl van The Housemartins of The Beautiful South (we wedden dat dit duo ooit Song For Whoever zal coveren). Op en top Brits en vol meerstemmige harmonie dus. Maar dan spreken we vooral over de momenten dat de akoestische basis mag primeren. Dat is helaas niet heel de tijd het geval.

Want spijtig genoeg glijdt KAFKA ook al eens een keertje uit en proberen Dafne en Frank iets te duidelijk richting hitparade te knipogen. En dan krijg je plots een Speed Of Light op je bord. Met beats, digi-effectjes, sensuele vrouwenzang, singalongmelodietje,… de hele Eurovisie-rimram. Op zich is dit een prima en hapklare single hoor. Maar ook een beetje broek naar beneden. Want dit debuut heeft veel meer in de mars.

Bijvoorbeeld bij momenten dat de pop en het songwriterschap mooi samen smelten. Zoals in een soort van Shania Twains That Don’t Impress Me Much-kader, maar dan met digitrompetjes en een mooie, psychedelische gitaarsolo erbij (Cheerful Morning).

Dit debuut klinkt gewoon heel erg vlot, heel erg oprecht en spontaan. En tegelijkertijd ook af en toe iets te doordacht, glad, poppy en geleend van vele voorbeelden. Wij geven hem in elk geval een “dikke ok”.