Kaiser Chiefs - Education, Education, Education & War

Fiction Records

Twee op vijf. Als het een rapportcijfer zou zijn, zou erbij staan: “Doe wat beter je best!”, of iets dergelijks. Het zijn het aantal degelijke langspelers die Kaiser Chiefs sinds 2005 hebben afgeleverd. Na 'Employment' en 'Yours Truly, Angry Mob' ging het van kwaad naar erger. 'Off With Their Heads' leverde nog het hitsingletje Never Miss A Beat op, de twee platen die daarna kwamen werden door quasi iedereen genegeerd. Het leek het einde van Kaiser Chiefs. En kijk nu.

Nu is er 'Education, Education, Education & War', de wederopstanding van Kaiser Chiefs. De eerste plaat ook die volgt na het vertrek van drummer Nick Hodgson. Nick gaf vaak de aanzet voor een song. De band werkte die vervolgens samen uit. Maar Nick claimde dat hij die songs in zijn eentje geschreven had. Frontman Ricky Wilson verloor zijn interesse in Kaiser Chiefs, trok zich terug en leverde enkel nog wat ongeïnspireerde teksten af. Hij zat slecht in zijn vel, dronk en at te veel, was vals enthousiast op het podium en daarbuiten. Zijn woorden: “Zonder het vertrek van Nick hadden Kaiser Chiefs nu niet meer bestaan.”

Enter nieuwe drummer Vijay Mistry en het besef bij Kaiser Chiefs dat de wereld interesse in de band nagenoeg verloren was. Het songschrijversproces moest heruitgevonden worden, net als de hele band. Wilson besefte dat het nu of nooit was. Nu moest de groep bewijzen dat ze het nog konden, goeie songs schrijven, degelijke platen maken. En dat hebben ze gedaan. Een meesterwerk is het niet geworden, maar er waait duidelijk een nieuwe frisse wind door Kaiser Chiefs.

Kaiser Chiefs blijven ook Kaiser Chiefs. Dus erg radicaal zijn ze niet van geluid veranderd. Ook op 'Education, Education, Education & War' staan songs waarop het ongebreideld dansen en huppelen kan zijn. Opener The Factory Gates – een crisissong als het ware – is er zo één.

De grote verrassing van deze plaat zit hem in nummers als Coming Home, de eerste single die uit deze plaat getrokken is en het paradepaardje dat toont dat Kaiser Chiefs écht herboren is. Coming Home is misschien wel het meest complete nummer dat Kaiser Chiefs ooit geschreven heeft. Het is melodieuzer en emotioneler dan alles wat we van de groep kennen, Ricky Wilson zingt ook echt. Anders, beter, melodieuzer. Coming Home is een nummer met een vlot meezingbaar refrein, maar staat niet in het teken daarvan. De grote kracht van het liedje zijn de strofes met die subtiel jengelende gitaar op de achtergrond en een solo om het geheel af te maken. Knappe song.

Verrassender wordt het niet. Beter ook niet, maar de rest van 'Education, Education, Education & War' is degelijk (hoewel het middenstuk weinig opzienbarend is) en dat is meer dan wat we nog van Kaiser Chiefs durfden verwachten. Misery Company bijvoorbeeld – weer inclusief solo – zou niet misstaan hebben op 'Yours Truly, Angry Mob' en My Life is het soort lichtvoetige pop dat een glimlach op ieders gezicht weet te toveren, ook al begint het nummer met de zin “Sometimes you wanna get away from your life.”

De laatste verrassing van 'Education, Education, Education & War' zit in de staart. In het militaristische Cannons dat eindigt op een stukje spoken word van Wilsons hand en in de verrassend ingetogen afsluiter Roses.

Deze nieuwe Kaiser Chiefs is niet wereldschokkend, maar het is in ieder geval wel een album dat consistent is in zijn kwaliteit. Veel goede middelmatigheid, een paar uitschieters, geen draken. Een meevaller. Een wederopstanding en een revanche, al is het dan maar een kleintje.