Kali Trio - Loom

Ronin Rhythm Records

Het lijdt geen twijfel dat er ook in Zwitserland puike muziek gemaakt wordt. Maar om die dan in de rest van Europa aan de man te brengen, da's een heel andere zaak. Kali Trio zette alvast een stap in de goede richting.

En daarvoor heeft het drietal maar vier songs nodig. Serieuze kleppers van allemaal iets minder of meer dan tien minuten, dat wel. Maar ze slagen er ook in om die nummers boeiend te houden. Denk GoGo Penguin, maar dan met gitaar in plaats van staande bas en vooral donkerder van toon. Dan heb je een idee waaraan je begint.

Raphael Loher (piano), Urs Müller (gitaar) en Nicolas Stocker (drums) houden het bij instrumentaal, maar daarom niet minder verhalend. Luister er opener Shipol maar op na. Vanuit piano en frivole drums wordt er gewerkt naar een gruizige, metalen gitaarsolo, die je helemaal uit balans brengt. Let wel: die gitaar was onderhuids ook al eerder aanwezig, maar breekt dan pas uit het keurslijf. Een beetje zoals de titel van het album, 'Loom', aangeeft: uit onverwachte hoek doemt dat rauwe, krassende instrument op.

In Transitoriness wordt dat proces voortgezet. Nerveuze drums zetten het nummer in, begeleid door “misvormde” gitaarklanken om dan weer de piano te laten invallen. Dat dreigende, onheilspellende blijft ook over dit nummer hangen. Het beeld dat hier geschetst wordt, met enkel muziek, is niet echt opgewekt: je voelt dat er ergens iets schort, alleen kan je er je vinger niet op zetten.

Repetitie is duidelijk ook erg belangrijk in deze muziek. Hier komt de minimal music van Philip Glass of Wim Mertens zeker ook in beeld, maar dan wel verwerkt in een reeks andere invloeden.

Het kortste nummer op de plaat, Dry Soul, is misschien nog het meest duistere. Apocalyptische beelden doemen op bij de ruisende cimbalen en dolende gitaar, subtiel bijgestuurd door een eenzame piano. De onheilspellende klokachtige geluiden lijken wel af te tellen naar het einde der tijden. Maar dan wel met deze prachtige muziek als soundtrack.

Met Folding Space lijkt er dan toch enige hoop te worden gewekt. De eenzame piano kondigt een nieuwe dag aan. Toch maar afwachten wat die zal brengen. Of hoe je al helemaal geconditioneerd werd door dit plaatje. En net als je dan denkt dat het toch nog goedkomt, gaapt er weer die afgrond vol monsters en schietgeweren, die wordt voorgeschoteld door de gitaar. Desondanks blijft dit de meest montere song van de vier.

Post-genre wordt het genoemd op de bandcamp van het label. Maar zoals bij elke benaming loopt ook die weer mank. En net dat is het knappe aan dit album, dat ons doet uitkijken naar een volgend exemplaar. Gent Jazz of Jazz Middelheim moeten er misschien toch eens over nadenken om Zwitsers talent naar België te halen.