Kasabian - Velociraptor!

Sony

Wedden dat in recensies van de laatste plaat van Kasabian de namen Oasis, Blur en Alex Turner vallen? Het is immers bon ton om bij elk groepsgeluid te refereren aan illustere voorgangers. Wij willen niet meehuilen met de wolven in het bos en het hebben over de plaat zelf. De mannen van Kasabian zijn immers  ondertussen oude rotten, dinosauriërs zelfs. Getuige daarvan de albumtitel ‘Velociraptor!’.

Op hun vierde plaat klinkt Kasabian eclectischer dan ooit tevoren. Anderzijds zijn de teksten persoonlijker dan we gewend zijn. Het lijkt wel of bandbrein Sergio Pizzorno de clevere doch oppervlakkige woordspelletjes van de vorige platen wat beu is. Toch strooit hij ook nu kwistig met referenties naar boeken ('One Minute to Midnight'), cartoonfiguurtjes ('Yosemite Sam') en klassieke songs (Lucy in the Sky With Diamonds en New Year’s Day).

Let’s Roll Like We Used To opent met een gongslag, trompetgeschal en keelzang, maar mondt al snel uit in een nostalgische terugblik op de voorbije jeugd. Tja, de heren van Kasabian zijn ondertussen allemaal vader en dat laat zijn sporen na zeker?  Dat willen ze zelf niet geweten hebben en wellicht daarom gooit Days are Forgotten het roer om en zet de band resoluut koers naar de toekomst. Plaats is er ook voor zelfspot “You say i’m old hat, a fucking dirty rat. Call me a cliché, how right are you!” Daarzie kritikasters: eat that!

Dat de jongens ervaring hebben met drugs en drank blijkt uit La Fée Verte (een koosnaampje voor Absint, het drankje dat lang verboden was omdat het zou lijden tot waanzin). Op deze ode aan de gekte klinkt Kasabian heerlijk bescheiden. Een welkome afwisseling!

In het titelnummer “raven” ze uitbundig als waren ze The Shamen. Ja, deze jongens waren jong in the nineties… Getuige daarvan ook de titel Acid Turkish Bath (Shelter From The Storm). Hierin horen we een heerlijke partij Arabisch klinkende strijkers en gezang als van een muezzin en drijven we mee op een zes minuten durende trip.

Ook Re-Wired is een van de hoogtepunten. Deze lekkere synthrocker zou niet misstaan op een Gooseplaat, net als Switchblade Smiles overigens, al boeit dat niet zo sterk als eerstgenoemde. Dat brengt ons naadloos bij de andere vullers: Goodbye Kiss, Man of Simple Pleasures en Neon Noon.