Katadreuffe - To Stop And Stare And Start Again

Narrominded

“I’ve said it before and I’ll say it again. Life moves pretty fast. If you don’t stop and look around once in a while, you could miss it”, een filmquote uit de jaren tachtig die menig producer al inspireerde. De Amsterdamse mathnoiseband Katadreuffe vertaalt dit in de titel van zijn tweede langspeler. Prima excuus natuurlijk als je zes jaar stilte moet overbruggen.

Zoals verwacht verbreekt het kwartet die stilte dan ook met stevige knallers. Katadreuffe is, ondanks de stilte, nog steeds heer en meester in het designen van grotendeels instrumentaal geladen, hoekige en wiskundige noisepartijen waarbij gitaren en drums door elkaar loeien en elkaar de bocht afsnijden. Ditmaal goed voor elf knallers op rij die proberen vaste waarden en maten onderuit te halen.

Vergelijk deze plaat gerust even met de hoes. Wat je krijgt is een fraai portret met duidelijke contouren van een gelaat en zelfs achterliggende details van zintuigen als ogen en mond, maar toch ook overladen met een hoeveelheid kleuren, vormen en vegen. Fel in het oog springend, op het eerste gezicht druk, maar toch duidelijk met esthetische en creatieve diepgang.

Denk aan een constante van zware gitaarriffs, woest rond kloppende, geblokte drums en neurotische, bewust ietwat zeurderige en diepe zang. Vooral dat laatste is nieuw. Noem het een soort van kruisbestuiving tussen alles wat math, post, hard, prog en noise klinkt met wat -core, -punk of -rock achtervoegsels. Maak gerust zelf de combinatie. En ja, voor de oldies, daar mogen referenties als Victims Family of The Jesus Lizard bij.

In elk geval valt wel op dat Katadreuffe niet langer enkel de kaart van tegendraadse noise trekt, maar duidelijk ook werkt met songstructuren – weliswaar binnen de eigen wetgeving. Met twee gitaren, een occasionele synth, bas, drum en zang zijn de ingrediënten voorspelbaar en de diverse gangen gevat maar kruidig. Dat maakt deze langspeler een stuk toegankelijker dan eerdere releases. En dat het kwartet ook meer dan ooit kan teren op een eigen sound die deze gebalde plaat mooi bij elkaar houdt.

Moest de dreiging voor te veel “in your face”-noise overigens toch te groot worden, bouwt ‘To Stop And ...’ halfweg een kleine twee minuten instrumentale rustpauze in met een dromerig moment Upon The Open en het daaropvolgende A Life Without Consequence, dat zo op een jarennegentigshoegazeplaat van pakweg Ride had kunnen staan. Over een knaller van een comeback en een smakker van een album gesproken. Internationale allures. No doubt.