Katamine - Lag
Tinstar Creative Pool
Het angstzweet druipt letterlijk van de hoes van dit Katamine-album. Je krijgt een lijkbleek figuur voor de ogen die duidelijk meppen heeft moeten verduren. Het water druipt van diens gezicht en de ogen verraden een staat van shock. Een onguur type met andere woorden. Wij dachten daarom een of ander metal album in de hand te houden, maar neen hoor. Dit is een singer-songwriter van de puurste soort, zonder veel franjes en met veel integriteit.
De singer-songwriter van dienst is Assaf Tager, een man die naar eigen zeggen reeds het podium deelde met schoon volk als Elliot Smith, Wharton Tiers en Devendra Banhart. Wij moeten echter met een berg schaamrood op de wangen bekennen dat we nog nooit van de man of zijn muzikaal vehikel Katamine gehoord hebben. Dit is zo één van die artiesten die gloedvol onder de radars van talloze muzikale spitsmuizen weet te glippen, zonder nog maar het minste spoor na te laten. Om onze stelling wat kracht bij te zetten, wijzen we er bijvoorbeeld graag op dat ‘Lag’ al van 2005 dateert. Beter nog: de man heeft al een nieuw album op de markt, ‘Forest Of Bobo’. Need we say more?
Katamine is ook geen project dat zich zo maar laat vergelijken met anderen. Soms hebben het gitaarspel en melodieën iets weg van Elliot Smith of Rivulets, maar even goed horen wij er de onbezonnenheid van een oud Reindeer Section-album in. Één ding staat wel vast: de sfeer op het album is grimmig en drukkend. Het is niet enkel de akkoordenkeuze die daar voor zorgt, maar ook het gebruik van sluimerende gitaarfeedback, uiterst spaarzame en zeldzame drumslagen en een droge productie maken dat dit album weegt op de luisteraar en zijn gemoed. Dat Assaf Tager op dit album niet de vrolijke vogel uithangt, mag ook blijken uit zijn teksten. Een misantropisch extract: “We’ll get a Winchester gun and shoot everyone.” Of nog, uit Old Catherine’s Box: “Everything’s still the same. You’ll be the one they ignore/while I’ll be the one they laugh about.” Zware lectuur die doet denken aan de dagboeknotities van een getormenteerde puber.
Wie echter hoopt een nieuw artiest ontdekt te hebben om de leemte te vullen die de dood van Elliot Smith geslagen heeft, zit goed fout. Zo is de stem van Assaf Tager duidelijk niet die van Elliot Smith. Hij moet het met minder doen: een stem die kraakt en piept, die kermt onder een gebrek aan bereik. De occasionele steun van zangeres Sharon Kantor komt dan ook als geroepen. Al is het ook ten dele die gebrekkige stem het sterke punt van deze plaat: ze vormt immers een onmiskenbaar onderdeel van die unieke sfeer waarin het album baadt. Die sfeer zorgt er meteen voor dat ‘Lag’ toch de aandacht verdient die haar al die jaren ontzegd is, al weten wij ook dat dit album allicht weinigen zal weten te bekoren. Dit is immers geen ‘mooie’ singer-songwriter, het album kent daarvoor te weinig vloeiende melodieën en sterke vocals. Nee, ‘Lag’ is meer iets voor fans van psychotische folk die houden van imperfectie die zich vertaalt in een beklijvende sfeer.