Kate Nash - My Best Friend Is You
Polydor
Wie deze zomer naar Pukkelpop wil om Kate Nash nog eens live Foundations te horen zingen, zou er wel eens aan kunnen zijn voor de moeite. Vorige maand verzocht ze haar publiek nog fijntjes om het nummer gewoon op te zoeken op YouTube tijdens een optreden in Engeland. Het was dankzij dat nummer dat Nash in 2007 transformeerde van MySpacesterretje naar popprinses en tienermeisjesidool. Na het enorme succes van 'Made Of Bricks' werd het even stil rond haar. Naar eigen zeggen had ze weer een leven nodig om er daarna over te kunnen schrijven. Zo te horen aan 'My Best Friend Is You', bevatte die pauze behoorlijk wat drama en bijhorende inspiratie.
Het album opent met Paris en Kiss That Grrrl, twee nummers in een stijl die we van Kate Nash kennen. Springerig vrolijk, hoogst radiovriendelijk en met het tekstuele scherpe kantje dat Nash zo kenmerkt. In dezelfde categorie valt de heerlijke single Do-Wah-Doo, met het aanstekelijke "Bam ba dum" stukje waarvan je onmogelijk nièt vrolijk kan worden. Nash doet hier wat haar fans van haar verwachten en bouwt geslaagd, maar braafjes verder op haar debuut. Ondertussen zou Foundations ook weer af en toe opduiken in haar setlists, dus de fans kunnen bij deze opgelucht adem halen.
Nash wil echter niet altijd behagen en 'My Best Friend Is You' blijkt dan ook verrassend divers. Ze trekt alle registers open en bewandelt met wisselend succes nieuwe paden. Zo klinkt ze in I Just Love You More stoerder dan ooit. Helaas is het bijbehorende gekrijs er net een tikkeltje te veel aan. I've Got A Secret is dan weer zo repetitief dat het ronduit saai is. Op Mansion Song spuwt ze haar ongenoegen met een stortvloed van woorden over ons uit. Het siert haar niet en het resultaat is zo weinig muzikaal en theatraal dat we keer op keer de skip knop ere aan doen.
Mansion Song mag dan wel het hoogtepunt van haar scheldtirade zijn, ook op de rest van de plaat drijft Nash haar vuilbekkerij een stuk verder dan op 'Made Of Bricks'. Drie jaar geleden hield het schijnbaar schattige meisje het nog bij voorzichtig sarcasme, deze keer vliegen de fucks in het rond. Helaas is Nash zelden subtiel, soms op het kinderlijke af. Boodschappen zoals “I think she's a bitch” in Do-Wah-Doo zijn moeilijk verkeerd te verstaan en niet bepaald diepzinnig. Gelukkig zijn haar teksten ook dikwijls wèl raak, zoals in het ontwapenend eerlijke Don't You Want To Share The Guilt?
Een mens zou bijna gaan hopen dat het arme kind onrecht wordt aangedaan, want thema's zoals ontrouw en liedesbreuken zorgen bij Nash voor de mooiste nummers. Zo is het intimistische Pickpocket prachtig in zijn eenvoud. Het nummer kabbelt weerbarstig verder rond een pianoriedeltje met Regina Spektor-allures. De afsluiters You Were So Far Away en I Hate Seagulls zijn van hetzelfde kaliber en tonen een kwetsbare en ontroerende Nash.
'My Best Friend Is You' bevat weliswaar een paar missers en overbodige nummers, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door minstens evenveel pareltjes en de typische Kate Nash popnummers. Hopelijk blijft ze in de toekomst haar hits wèl live spelen. Wij zouden namelijk graag mee "Bam ba dum"-men op Pukkelpop!
Kate Nash speelt op 8 juni in de Brusselse Botanique en op vrijdag 20 augustus op Pukkelpop.