Kate Wax - Dust Collision

Border Community

Dat Aïsha Devi Enz niet heel de tijd de vrolijke eend uithangt hadden we al door na haar debuut ‘Reflections Of The Dark Heat’ uit 2006. Nu, vijf jaar later, haalt ze haar Kate Wax-personage weer boven en zoekt ze des te meer naar de diepe krochten in haar onrustige ziel. En hoe dieper ze afdaalt, hoe liever wij het hebben. ‘Dust Collision’ is een prachtig vervolg geworden dat bochten neemt langs duistere elektronica, new wave en elektro.

Ook James Holden zag hier al snel graten in. Hij brengt haar nieuwe album uit op zijn Border Community label waar ook elektronicageeks als Nathan Fake en Fairmont onderdak vonden. Het verhaal van Kate Wax, zoekend tussen Miss Kittin, Anne Clark en The Knife, past perfect tussen dit gezelschap. De Zwitserse met half-Tibetaanse roots moet daarbij niet onderdoen voor haar kompanen.

Openen doet ze haar zwartgeblakerde boek met I Knit You dat al meteen dicht op je huid zit. Maar vergeleken met de ijzige intro van Dancing On Your Scalp blijft het nog vrij braaf. Deze laatste drukt je tegen de muur en ademt een koel briesje over je uit. Welkom terug in haar grimmige wereldje.

De piano in Human Twin en Archetype brengt enige verlichting maar ook hier zorgt een laag overstuurde elektronica voor een randje dat goosebumps op je armen tovert. Ergens in de verte wordt ondertussen stevig op drums geslagen. Het daaropvolgende Maze Rider staat met strakke, dubbele vocalen en knallende drums als een huis in het midden van de plaat. Engelen strijden er met demonen. Het lijkt een eeuwig terugkerend iets.

De gitaar die For A Shadow opent lijkt uit een nummer van Sunn 0))) te komen. Voeg daarbij de op een barbecue gegrilde elektro en je weet welke richting dit uitgaat. Maar na vier minuten lijkt de zon door de onweerswolken te breken. Gemoedstoestanden kunnen nu eenmaal zeer snel wisselen. In titelnummer Dust Collision komen haar eighties-invloeden heel sterk naar boven en komen The Human League, Gary Numan en Anne Clark om de hoek piepen.

Ook het tweede deel van de plaat gaat door op hetzelfde elan met als hoogtepunt het meeslepende Holy Beast. Wie graag al eens zijn tijd spendeert in een donker hoekje gaat zich met ‘Dust Collision’ onwaarschijnlijk hard amuseren. Maar dit blijft op de eerste plaats vooral een heel knap en intimistisch album. Mogen we nu terug onze hoek in?