Kathleen Edwards - Voyageur

Universal Music Group

Tien jaar geleden gold Kathleen Edwards als een van de meest belovende singer-songwriters. Dezer dagen komt haar album ‘Voyageur’ uit bij major Universal en is het de Canadese globetrotter samen met Justin Vernon van Bon Iver die de plaat mee produceerde. Ze heeft het dus mooi voor elkaar zou je zeggen. Of toch niet?

De zoetgevooisde zangeres met de ietwat nasale stem – dat komt er van als je in je jeugd naar Dylan luistert – werd al eerder vergeleken met Suzanne Vega en ook nu weer klinkt ze soms akelig sterk gelijkend zowel muzikaal als vocaal, met dit verschil dat Vega sterkere verhalen vertelt. Edwards beperkt zich tot het verwerken van een liefdesbreuk.

Openingsnummer Emtpy Threat rockt aardig weg en is een mooie binnenkomer. De tekst is eerder simpel, maar muzikaal is dit veelbelovend. Als ze in Chameleon/Comedian (met backgrounds van Vernon) afrekent met voormalig lief Colin Cripps, doet ze dat met het nodige vitriool. Het gitaartje klinkt bedrieglijk lieflijk, maar ze houdt hier iemand een spiegel voor die niets verbloemt.

Nog meer onverwerkt liefdesverdriet in A Soft Place To Land , maar het tempo loopt uit de plaat als lucht uit een lekke band. In iets meer dan vier minuten gaat het van zoet naar zeemzoet, en laat ons nu net eerder liefhebbers zijn van licht bitter.

Single Change The Sheets start als iets van Supertramp en trekt de plaat terug op het juiste spoor, maar even snel nemen we weer de wissel van rock naar pianoballad en terug. Halfweg de plaat is de voorbije relatie geanalyseerd en verwerkt en is het tijd om Justin te bezingen. Dat brengt meer begeestering en Sidecar wordt zo even moeilijk te negeren als een jeukend korstje op een wondje.

Toch kunnen we de twee volgende nummers het geeuwen niet laten. Daar kan de psychedelische jam en de fietsbel aan het eind van Going To Hell niets aan verhelpen. Net wanneer de aandacht weg is, weerklinkt For The Record, waarin Edwards een duidelijk statement maakt: "I only  wanted to sing songs". Deze afsluiter duurt meer dan zeven minuten, maar dat is niets te lang.

‘Voyageur’ is een eerlijk en teder album over loslaten en opnieuw vinden. Bijna nergens zitten er echter weerhaakjes aan en dat maakt dat dit niet meer (maar ook niet minder) is dan fijne luisterpop. In een productie van Bon Iver had het toch iets meer mogen zijn. Vergelijk het met Skinny Love in de originele versie en die van Birdy en je snapt wat we bedoelen.

Kathleen Edwards speelt op 1 maart in de AB.