Kathryn Williams - Crown Electric

One Little Indian

Kent er iemand het geheim van Kathryn Williams? De dame is ondertussen bijna veertig maar klinkt nog altijd als een meisje van zestien. Is dat een pluspunt? Niet als het eenenvijftig minuten duurt, nee.

Williams is geen groentje meer. Dat verklapt niet alleen haar leeftijd. Ze is ook al aan haar tiende album toe met dit ‘Crown Electric’ en haar tweede album ‘Little Black Numbers’ uit 2002 werd zelfs genomineerd voor de Mercury Prize.

Ondanks commercieel succes over het Kanaal, bleef Williams hier al die jaren onder de radar en voor ons mag dat eigenlijk ook wel zo blijven. Williams klinkt immers soms tenenkrullend meisjesachtig en melig. Beste voorbeeld daarvan is de single Heart Shaped Stone dat dezelfde Facebookromantiek in zich draagt als al de “diepzinnige” spreuken die daar gedeeld worden, liefst nog tegen een achtergrond van suikerzoete taferelen als kleine kinderen, lieftallige poesjes of zonsondergangen.

Williams maakt op deze plaat ook gretig gebruik van melancholische strijkers die het romantische gehalte nog eens onderstrepen. Dat ze gelukkig ook anders kan, bewijst dan weer een song als Count  die start met niet veel meer dan een droge drumbeat en zelfs de strijkers klinken hier een beetje gespierder.

Uit andere nummers blijkt een grote adoratie voor Nick Drake en dat is natuurlijk een leuke referentie, maar ook hier weer is de stem van Williams spelbreker. In Out Of Time bijvoorbeeld is het wachten op de blazers vooraleer we onze aandacht er opnieuw bij hebben.

De beste nummers van de plaat staan netjes in het midden. In Monday Morning  horen we la Williams zoals ze wellicht echt is: een vrouw die de middelbare leeftijd nadert en moeite heeft om zich op maandagochtend recht te krikken. Hier is het kleine meisje even weg. In Darkness Light klinkt ze occasioneel zelfs even als Siñéad O’Connor.

Het gekke is dat, wanneer we onze afspeellijst “te recenseren” op shuffle afspeelden, we telkens verrast opkeken als er iets van Williams voorbijkwam. Tussen de rest door viel ze telkens weer op als een frisse bries langs ons trommelvlies, maar de gehele cd achter elkaar uitzitten lukte niet.

‘Crown Electric’ is misschien meer iets voor gevoelige, romantische vrouwen dan voor een door het leven geharde, zure, mannelijke recensent. Wie zal het zeggen? Dames?