Katy Kirby - Blue Raspberry

Anti Records

Frambozen zijn rozerood, maar in de wereld van Katy Kirby kunnen ze ook blauw zijn. Het is een keuze. Zoals het ook een keuze is om ’s morgens lippenstift, oogschaduw en eyeliner aan te brengen, een bepaald kledingstuk aan te trekken of je haar te stijlen.

Katy Kirby realiseerde zich nog niet zo heel lang geleden dat ze queer is. Dat gebeurde pas een maand nadat ze de titeltrack voor deze plaat schreef. En toch is die de exegese van de eerste liefdesrelatie met een vrouw. Op de coverfoto lijkt ze er nog eerder mee te worstelen, maar dat is er niet aan te horen. Ging de eerste plaat ‘Cool Dry Place’ nog over de valkuilen en wolfijzers, die toenadering tussen mensen bemoeilijken, dan is dit dus het relaas van tot wat een eerste romantische toenadering tot iemand van hetzelfde geslacht leidde.  

En wat een prachtige getuigenis is het geworden. Met albums als ‘The Party’ van Andy Shauf en ‘Hannah Sun’ van Lomelda als model, overgoot Kirby, samen met producers Alberto Sewald en Logan Chung, de poëtische teksten met orkestrale schoonheid: violen, cello, piano, maar ook bekkens en orgel zorgen voor een esthetiek die we maar zelden tegenkomen.

Kirby heeft een stem als een dartspijl van Michael van Gerwen: ze mist zelden doel, net als die van Waxahatchee voor wie ze de support mocht doen tijdens de vorige tournee. En als die stem dan ingebed wordt in zulke mooie arrangementen, krijg je zin om spontaal recht te springen in euforie. Liedjes als Cubic Zirconia, Drop Dead, Party Of The Century en de afwijkende, want fel rockende afsluiter Table zijn van een adembenemende schoonheid en tonen dat Kirby haar stem helemaal heeft gevonden en vol zelfvertrouwen de soms raadselachtige, vaak grappige teksten zong in de studiomicrofoon.

Sommige beelden en metaforen komen een aantal keren terug in verschillende nummers. “Cubic Zirconia” zit niet enkel in het gelijknamige nummer, maar ook in Alexandria en Salt Crystal. Het lijkt alsof het een soort koosnaampje is. “Salt Crystal” komt dan ook weer terug in het titelnummer en ook de vraag “Why wouldn’t it be enough?” komt verschillende malen terug, maar blijft onbeantwoord hangen. Eén en ander zorgt voor samenhang op een heel slimme en mooie manier.

Er kan altijd iets misgaan, maar zoals Katy Kirby bezig is, zou ze wel eens een hele grote kunnen worden. Ze beschikt over een geweldig gevoel voor metaforen, weet perfect hoe je een mooi nummer schrijft en het sonische palet is zo rijk als dat van een impressionistisch schilder. De eerste plaat voor de eindejaarslijstjes is uit, zoveel is duidelijk.