Kaukasus - I

Autumnsongs Records

De trio-opstelling blijft één van de meest avontuurlijke formaties in rockmuziek. Denk aan ELP, Rush of Motorpsycho. Niet toevallig de drijvende kracht van die laatste band vinden we nu terug in Kaukasus. Het debuut ‘I’ groeide uit tot een project van drie gelijkgestemde muzikale intuïties. Het is een plaat waarop invloeden van Can, Genesis, Brian Eno, Peter Gabriel en de nieuwe Scandinavische progscène samensmelten tot een prachtige symbiose.

Ketil Vestrum Einarsen ambieerde een experiment in krautrockstijl en vond in Rhys Marsh (Opium Cartel) en Mattias Olsson (Änglagard, White Willow) de ideale “fellow travellers”. Kaukasus functioneert als een driehoek, waar opvattingen elkaar bestuiven en elk bandlid zijn eigen signatuur inbrengt. Voor Olsson zijn dat zijn soepele en dynamische drumstijl en zijn texturen op de Mellotron. Marsh levert gepassioneerde zang- en gitaarpartijen. En Einarsen tekent vreemde, serpentachtige en evocatieve lijnen op houtblazers en keyboards.     

‘I’ werd geschreven en opgenomen in drie studio’s in nauwelijks twee weken en klinkt alsof de drie niet enkel in dezelfde ruimte, maar ook in dezelfde geestestoestand vertoefden. De intensiteit en de onderlinge chemie zijn opmerkelijk. Bovendien heeft men op dit album een verbazend evenwicht tussen vorm en chaos gevonden.

Kaukasus wilde op een moderne manier een oldschoolplaat maken. Het geeft ‘I’ een vitaliteit die ook vele seventiesalbums kenmerkt. De songs klinken niet te metrisch, maar hebben een elastisch ritmisch gevoel, wat het geheel een vintage en live karakter verleent. Het dynamische geluidsbeeld reflecteert het energieke spelen; in de studio werd zo weinig mogelijk geknipt en geplakt. De heren grepen het moment toen het arriveerde en voordat het opnieuw wegglipte.  

De muziek nam zo’n donkere bocht dat de teksten dit gevoelen moesten weerspiegelen. ‘I’ is een anti-utopisch verhaal dat begint met het einde van de wereld, waardoor de urgentie van de muziek nog meer onderstreept werd. 

The Ending Of The Open Sky, In the Stillness Of Time, Reptilian en The Witness zijn veelkoppige monsters van songs: dreigend en geruststellend, bezwerend en verleidelijk. Wanneer een pakkende zanglijn zich aandient – zoals in Lift The Memory – laat Marsh deze niet weglopen. Starlit Motion is een half mirakel: een ambienttrack die nooit verveelt. The Skies Give Meaning laat het album als een muzikaal cataclysme eindigen.

Waarschuwing: het gebruik van deze plaat kan leiden tot maanziekte. Bij volle maan kan de luisteraar getroffen worden door ernstige stemmingswisselingen. Enkel een veelvuldig afspelen kan de symptomen efficiënt bestrijden.