Keefman - Zonlicht/Zonnebrillen

Eigen beheer

Nadat Keefman zichzelf wereldkundig maakte middels zijn titelloze debuut-ep eind 2008, is de Nederlandstalige band er opnieuw. ‘Zonlicht/Zonnebrillen’ een full-album noemen, is de waarheid een beetje geweld aan doen, met zeven songs waarvan er twee al eerder uitgebracht werden. Maar gelukkig primeert kwaliteit op kwantiteit.

Uitbreker klinkt fris en energiek, net zoals Keefman dat doet binnen het Nederlandstalige pop- en rockcircuit waar De Kreuners en De Mens al jarenlang de toon aangeven. Een stuwende baslijn met handclaps, een catchy gitaarriff en een lekker meezingbaar refrein (“Wij geven nooit op”) maken dit tot een no-nonsense, complexloze popsong die mooi onder de drie minuten blijft.

Magere Meisjes klinkt ongewijzigd ten opzichte van de ep en blijkt een groeier te zijn: dit ietwat rauwer nummer - fuzzy gitaren, haast gescandeerde teksten, een keyboardriedel die net zijn bocht mist - weten wij best te pruimen, ook met dank aan de grappige tekst.

In het nummer dat volgt, neemt Keefman wat gas terug. De gitaar mag even naar de achtergrond, terwijl subtiele violen de samenzang van gitarist Tom Kets en zangeres Kim Hertogs inleiden. Maar naar het einde toe mag het toch al wat meer rocken, zodat de overgang tussen Hier In Dit Nederland en Wij Zijn De Jeugd zonder al te veel schokken verloopt.

Laatstgenoemd nummer is trouwens onze favoriet van dit schijfje: de Chuck Berry-gitaar, de “ooh-oohs”, de koortjes in het refrein, de milde rebellie in de tekst die contrasteert met de vrolijke melodie van de muziek, ... We like!

Terwijl Keefman op zijn debuut nog de juiste weg zocht, is de coherentie nu stukken beter: stevige rockers met licht absurde lyrics en meer ingetogen songs met bitterzoete bespiegelingen over de liefde en het leven houden elkaar mooi - misschien te mooi - in evenwicht.

De titelsong is een perfecte symbiose van de beide richtingen die ze op ‘Zonlicht/Zonnebrillen’ ingeslagen hebben. Indien op hun volgende worp méér nummers van dit kaliber staan, met een minder expliciete afwisseling tussen hard en zacht, zijn wij de eersten om de loftrompet te steken.

24 mei 2010

David Ardenois