Kelley Stoltz - Circular Sounds

Sub Pop Records

Alles aan de nieuwe cd van Kelley Stoltz ademt nostalgie. Nostalgie naar de tijd dat vinyl werd gekoesterd als was het goud. Nostalgie naar de tijd dat je de adem inhield terwijl je de naald op kant twee zette. Nostalgie naar grote openklapbare hoezen met papieren binnenhoezen. Nostalgie zelfs naar lettertypes van weleer. En uiteraard nostalgie naar muziek. Muziek die je de oren doet spitsen en de rug doet rechten.

Stoltz heeft altijd al in de marge gewerkt. Sinds 1999 maakt hij gestaag albums die vaak erg geliefd zijn bij mensen voor wie songs liedjes moeten zijn. Liedjes met een begin en een einde, met strofen en een refrein. Maar vooral liedjes die iets te vertellen hebben. Dat is op ‘Circular Sounds’ niet anders. Hiermee heeft hij opnieuw geen millionseller gemaakt, maar er zijn ongetwijfeld mensen die het liever zo hebben. En gelukkig maar.

Geen grootse arrangementen op dit album. Geen synthesizers (al weet je dat natuurlijk nooit). Vakmanschap is wat je mag verwachten. Nu kan vakmanschap wel eens resulteren in vervelend geneuzel. Dat is bij deze plaat zeker niet het geval. Elk liedje wordt anders aangepakt.

Bij momenten waart de geest van Sufjan Stevens door de liedjes. In opener Everything Begins hoor je bijvoorbeeld de speelsheid van die andere singer-songwriter doorschemeren. In de koortjes, in de piano of in de fluit waarmee het nummer halverwege wordt opgeluisterd. Die fluit komt later nog eens terug in Mother Nature, een wals waarop het heerlijk wegdromen is.

Bij The Birmingham Eccentric krijg je het retrogevoel dat ook het artwork met zich meebrengt. De zachtjes scheurende sax neemt je mee terug in de tijd. Bij Put My Troubles To Sleep ontkom je niet aan het gevoel dat dit van de late Beatles had kunnen zijn. De gitaar in de intro van Your Reverie doet dan weer denken aan John Fogerty’s beste werk. Van kopiëren is er echter nergens sprake.

Dat precies You Alone aan het einde van dit album wordt geplaatst, lijkt logisch. Het is het “moeilijkste” nummer van de plaat: hoekig en minder recht door zee dan de rest van de songs. Maar ook hier glipt de schoonheid uiteindelijk door het net van vreemde baswendingen en achtergrondkoortjes.

Hoe meer liedjes je te horen krijgt, des te meer wordt je opgezogen in de wereld die Kelley Stoltz je voorspiegelt. Er is geen enkel nummer waarbij je de neiging voelt om de skipknop op te zoeken. Kan je in dat geval anders dan van een geslaagde plaat spreken?