Ken Mode - Success

Seasons Of Mist

Het zal je maar overkomen. Dan ben je een gevierd topproducer met een curriculum vitae van pagina's lang, pas in 'Sonic Highways' in de spotlight gezet, en plots staan daar drie Canadezen (of all people) op je stoep met de vraag hun album te producen ... Nu, de noiserockers van Ken Mode wisten op voorhand wel waarom ze juist Steve Albini nodig hadden, want de band had voor hun zesde album 'Success' als doel de gouden jaren van platenlabels als Dischord, Touch&Go en Subpop te doen herleven. En in die tijd was Steve Albini een pionier.

Het idee speelde al langer bij de drie van Ken Mode, vooral bekend om hun splijtende metalcore, om eens iets anders te doen. Pas toen ze in april 2014 gevraagd werden voor een tribute, viel het laatste stuk van de puzzel op zijn plaats. De muziek, die hen ooit inspireerde om een band te beginnen, zou de komende maanden de rode draad doorheen hun bestaan vormen.

Het moet gezegd: de muziek op dit album klink veel volwassener en ruwer dan wat ze ooit al maakten; ook de teksten blijken iets meer volgroeide thema's aan te snijden. Blessed was de voorloper van het album en circuleert al maanden op het internet: een vette noisecoresong, die drijft op een lijvige baslijn om na een viertal minuten volledig te ontsporen in chaos. Pas bekomen van dit Blessed of splinterbom These Tight Jeans, een postpunk hardcoresong met als fijn extraatje Jill Clapham als gastvocalist, wordt door de speakers gejaagd.

De rest van het album gaat in dezelfde trant verder. The Owl verrast nog met tussenstukken cello en in afsluiter Dead Actors herleven de dagen van de emocore: halfgesproken, halfgezongen, met een sleepende gitaarriff en teksten over de chaos die je dagelijkse leven kan zijn. 

Het is duidelijk dat dit trio hun werk serieus neemt. De fans van emopunk en noisy hardcore hebben er na vele jaren weer een trofee bij. Maar evengoed is dit album verplicht voer voor de fans van die typische Albini-sound: gortdroge drums, pompende bas en snerpende gitaren, zoals die ook op het laatste Shellac-album te horen waren.

Mocht het nog niet helemaal duidelijk zijn geworden: dit album is een aanrader voor iedereen die niet vies is van een flinke bak lawaai zo nu en dan.