Kill Your Trout - East Coast Contemplations In D Minor

ConSouling Sounds

We laten ons graag eens verrassen. Komt hier lekker binnenwaaien: ‘East Coast Contemplations In D Minor’ van Kill Your Trout, een bende ongeregeld uit Heist-Op-Den-Berg met een verfrissende muzikale aanpak (lees: een blend van metal, jazz, hardcore, punk en een stevige vleug… humor). Dat laatste doet ons denken aan één van de legendarische vragen die wijlen Frank Zappa ooit aan de orde bracht: “Does Humor Belong In Music?”. Het antwoord is volmondig: ja, ook als je “Humor” even vervangt door “Kill Your Trout”.

Kill Your Trout is een kwartet bestaande uit respectievelijk Bert Blommen (gitaar, vocals), Bram Van Der Auwera (bas), Roel Van Noten (drums) en Stefan ‘Gershom Ben Niri’ Verstraeten (toetsen, theremin). Het leitmotiv heet “music for impatient people”, hetgeen aangeeft dat zenuwlijders zich hiervan best kunnen onthouden. Na een passage bij Humo’s Rock Rally en enkele voorprogramma’s (o.m. van Dub Trio en Gruppo Di Pawlowski) kreeg de band de gelegenheid om aan de oostkust van de Verenigde Staten (New York, Philadelphia, Washington DC) te touren, een ervaring die duidelijk ook sporen op het album naliet.

Opener Bad Girls zet meteen de toon voor some dirty ass rock ‘n’ roll (“1,2,3,4, go”) maar haalt de inspiratie uit verschillende vaatjes: de soms over the top gaande vocals lenen ze bij Offspring en Pixies en de lading drumroffels op het eind leert dat de band ook niet vies is van enige invloeden uit de (punky) metalscene. De band houdt de nummers strak, kort en onvoorspelbaar, waardoor de valkuil der verveling zich nooit opent. Heerlijk hoe het kwartet open staat voor verschillende muzikale ideeën. Dat valt onder meer op bij Baltimore (jazzy intro, om vervolgens een erg verwarde Faith No More featuring Mauro neer te zetten).

De band levert met The Head Of Roy Orbison een uitstekende tribute aan Evil Superstars: het nummer neemt de draad op waar het Superstars-debuut die achterliet. De oren worden weldadig getrakteerd terwijl de humor (Wom Tom Tom; een nummer als The Horse introduceren met een muzikaal equivalent van hoefgetrappel) een bijzondere bonus oplevert. Bijzonder veel luisterplezier dus, al graait de band soms iets te welig in de zak met rockclichés (The 2nd Way, Killing A Trout). Daar staat tegenover ze echt de moeite doen om origineel te zijn, al duiken er bij meerdere luisterbeurten duidelijke invloeden (Evil Superstars, Tool, AC/DC..) op.

De plaat is netjes verdeeld over twee kanten: het stevigere werk, eindigend met Slaughterhouse 4, zit voornamelijk aan het begin van de set terwijl het tweede deel daarop voortbouwt, maar dan met meer gevoel voor experiment (Me, Lord, Viva Las Vegas). Ook als de band het aardverschroeiende tempo wat naar beneden haalt (Estelle) blijft het boeiend. De boel afsluiten doen ze met Bateman, een traag slepend nummertje met een nogal onverwacht einde.

De band zit barstensvol knetterende energie en gaat er meer dan de volle honderdvijftig procent tegenaan. Wie zinnens is om in de eigen woonkamer een kleine moshpit te organiseren, kan zonder meer terecht bij de waanzinnige brulboeien van Kill Your Trout. Zenuwlijders en hokjesdenkers van deze en andere werelden lopen best in een grote boog om deze release heen.