King Britt - The Intricate Beauty
Nervous Records
Of het nu om zijn dj-sets gaat, zijn eigen producties of zijn Sylk 130-project, steeds weet King Britt een mooie coalitie te vormen met soul, jazz, hiphop, house en broken beats als voornaamste pionnen. Onze oorlelletjes wiebelen dan ook verbaasd heen en weer als we ‘The Intricate Beauty’ een eerste keer beluisteren. We ontwaren veel house, zwoele vocals en een portie donkere techno. Ongetwijfeld het stevigste album dat Britt tot hiertoe op ons afvuurde.
Dit album leest dan ook als een nachtelijke dj-set. Beats worden al vanaf de start aan een hoog tempo gefabriceerd en worden geleidelijk aan nog wat aangedikt. Bovendien zijn alle nummers netjes aan elkaar gebreid zodat we op geen enkel moment zin hebben om ons even aan de kant te zetten. Dit plaatje raast als een Ford Mustang door onze oorschelpen en wij volgen gezwind.
Zoals bij al zijn andere projecten doet King Britt ook dit keer weer beroep op verschillende vocalisten. En dan vallen er meteen een paar zaken op. Zo klinkt Astrid Suryanto, die twee jaar geleden nog een album opnam met DJ Yellow, heel sterk in Now. Haar soulvolle stem klinkt zwoel en mysterieus en doet denken aan Sade. Now krijgt in de break een loungy trance-kantje aangemeten, maar zonder plat of cliché te klinken.
De track die daarop volgt komt ons bekend voor. Een remake van Night Life zo blijkt, een nummer van Kim English dat ooit nog geproduced werd door Ten City en in 1994 een hit werd. Ten City was toen een succesformule waarvan onder andere zanger Byron Stingily en producer Marshall Jefferson deel uitmaakten. Het origineel klinkt ondertussen wat verouderd, maar de King maakt er met een up-to-date sound terug een sexy ding van. Een sterke melodie, een heerlijke pianolijn en de machtige, bijna als gospel klinkende zang van English: house music zoals hij vandaag hoort te klinken.
En er vallen nog verrassingen uit de bus want ook Get Up, het hitje van Byron Stingily - inderdaad, de man van Ten City - wordt terug vanonder het stof gehaald. Toeval kan dat bijna niet zijn want beide nummers werden bij Nervous Records uitgebracht, het label waar nu ook ‘The Intricate Beauty’ verschijnt. En ook hier voert Britt geweldige restauratiewerken uit en weet hij het nummer naar 2010 over te hevelen. Puik werkstuk.
Af en toe wordt de vocal house gelaten voor wat hij is en wordt er even stevig op los geknald. Blackhand Side klinkt als old skool tribal techno, Peak Inside is donkere elektro/acid en Inner Self hypnotiseert met zware, monotone beats en repetitieve, maar ondefinieerbare klanken zoals die volgens de regels en tradities van de techno op hun best klinken. Er wordt uiteindelijk een eind aan het feestje gemaakt met de mooie titeltrack die ergens tussen indiepop en elektro zweeft.
Stop deze meer dan een uur durende plaat op uw volgende fuifbezoek in de handen van de dj en zorg ervoor dat hij het niet waagt hem af te zetten. U zal zich kostelijk amuseren. Verslavend spul.