Kingcrow - Eidos

Sensory

Steeds meer bands, die aan de harde kant van de prog vertoeven, treden met succes uit de schaduw van Dream Theater. Regelrechte epigonen van de Amerikanen zijn er al genoeg geweest in het verleden. Het Italiaanse sextet Kingcrown tilt de progmetal zelfs naar een hoger niveau op hun zesde studioplaat ‘Eidos’. 

Nu is het label "progmetal" te beperkend voor deze Romeinen; artrock dekt de lading beter. Bovendien ook sociaal geëngageerde rock, want met Adrift raakt men een – zeker in hun thuisland – heikel punt aan. De vluchtelingenstroom over de Middellandse Zee leidt evenwel niet tot een politiek nummer. In die valstrik is men niet getrapt. Zanger Diego Marchesi is gelukkig geen Bono. Schrijver Ivan Nastasi maakte er een persoonlijk verhaal van, gezien door de ogen van een anonieme vluchteling. Ondanks de sentimentaliteit klinkt het drama oprecht en overtuigend.

Ook de titelsong grijpt naar de strot. Een man droomt dat hij een plastic zak over het hoofd trekt om de littekens van vroeger te verstikken. De tegendraadse ritmiek is een metafoor voor zijn mentale toestand, maar de akoestische gitaar suggereert een uitweg uit de miserie. Net als in Adrift is er sprake van een hoopvol einde – aan pessimisme doen Italianen niet.

Kingcrow heeft het talent om een song langzaam als een bloem te laten ontluiken. Luister maar naar de opbouw in At The Same Pace Of If Only. Twee songs bovendien die emotioneel een heel eind uit elkaar liggen. Die veelzijdigheid typeert het hele album. Slow Down dat klinkt als King Crimson alsof Robert Fripp én Adrian Belew DNA afgestaan hebben? Flamenco-invloeden in Fading Out naast de grandeur van The Deeper Divide? Kingcrow komt met alles weg omdat deze jongens gewoon alles kunnen spelen.

Het uitgebreide arsenaal aan instrumentale en vocale expressiemiddelen leidt tot spannende uitvoeringen van tien topcomposities. De dubbele gitaren en de synths kleuren alles enorm gevarieerd in. Maar het is vooral het creatieve gebruik van harmonieën dat deze band echt apart zet van de rest. Marchesi mag dan met een licht accent zingen, zijn multitrack vocalen mengen heerlijk met de somptueuze arrangementen. Het heldere, dynamische geluidsbeeld draagt eveneens bij tot een beklijvende luisterervaring.