Kings Destroy - Kings Destroy

War Crime Recordings

Amerikaanse band met Europese droom, aflevering vierendertig. Kings Destroy is een kwintet uit Brooklyn, New York, met al twee releases op de teller. Maar deze derde is de eerste, die ook in Europa wordt uitgebracht. Dat heeft dan weer te maken met een op til staande Europese tour in november en december. 

Stonerrock- /doomband Kings Destroy heeft kosten nog moeite gespaard voor dit album: een producer en een mixer met de nodige geloofsbrieven (Voivod, Wovenhand, Indian, Eyehategod, … ) werden naar een state of the art-studio in Chicago gesleept om dit album af te werken.

En dat brengt ons bij het album zelf: zeven nummers met elk een ander gezicht. Opener Smokey Robinson is een aangename song met een Helmet-drive en houdt de aandacht vast tot op het eind. Mr.O, zonder twijfel de sterkste en snelste song van het hele album, heeft een catchy refrein, dat zich in je oor nestelt en daar een hele werkdag blijft hangen.

Als er nog een sprankeltje doom overblijft in deze band, dan hoor je het in Embers: een slome riff waarover een verhaal wordt verteld, meer moet dat niet zijn. Datzelfde doomriff komt terug in afsluiter Time For War. Jammer dat de intro zo lang duurt, anders zouden we wat langer van dit nummer hebben kunnen genieten.

Bij de drie overige nummers is het gevoel eerder dubbel. Voor W2 - geen ode aan de mooie concertzaal in ’s Hertogenbosch – lijken ze de inspiratie gehaald te hebben bij de stadsgenoten van Manowar. Maar in vergelijking met de vocale power van die laatste band, lijkt Steve Murphy van Kings Destroy nog wat werk voor de boeg te hebben. Mythomania is een ballad, amper die naam waardig, en Green Diamonds, met amper drie minuten het kortste nummer van het album is niet meer dan een vullertje.

Of deze band in Europa potten gaat breken is nog verre van zeker. Van ons krijgen ze nog het voordeel van de twijfel tot ze hier effectief gepasseerd zijn. Als je gek bent van nineties-metalbands als de al eerder genoemde Helmet, Manowar of Type O Negative, dan ga je dit album zeker op prijs weten te stellen. Maar de echte doomfans blijven een beetje op hun honger zitten. Met een speelduur van vijfendertig minuten is dit album bovendien aan de korte kant. Misschien dat de mooie hoes het allemaal goed maakt …