King\'s X - Three Sides Of One
InsideOut Music
Het was Muziekkrant Oor die ons 'Faith Hope Love' van King's X aanpraatte. En tot nu toe hebben we daar geen spijt van gehad. Over vervolg 'Dogman' waren we dan misschien iets minder enthousiast, het vlammetje bleef desondanks ergens toch wel branden, ook al verloren we de band uit het oog. Tot nu dus.
Opvallend aan de recensie van 'Faith Hope Love' toen was het positieve dat daaruit, in tegenstelling tot uit de meeste andere metal- en hardrockplaten uit die tijd (en ook nu nog), naar voren kwam. En ook al bleek dat slechts gedeeltelijk waar (Mr Wilson blijft een bittere song), toch klopt dat verhaal wel grotendeels. Het is iets dat we in 'Three Sides Of One' veel minder terugvinden. Alsof ze (een deel van) de “hope” (en de “faith” en de “love”) onderweg verloren zijn.
Dat weerspiegelt zich ook een beetje in de sfeer van de plaat, die minder …euh, enthousiast is dan het geval was op het eerder genoemde album. Maar het neemt niet weg dat de vaste ingrediënten – de fantastische samenzang, het puike spel, de injectie soul en funk, de gospel in een nummer als afsluiter Every Everywhere – heel erg duidelijk aanwezig blijven. Het totaalresultaat blijft dan ook een mooi album (en het gevoel dat we iets gemist hebben, nu ze niet naar België komen).
Doug Pinnick is nog steeds een begeesterd zanger, die op unieke wijze het nodige gevoel in zijn teksten kan leggen. Dat is al het geval in opener Let It Rain dat je de plaat binnensleurt om je niet meer los te laten. In Flood Pt. 1 vind je dat typische gitaargeluid van Ty Tabor terug, waarmee de song overschakelt van poprock naar gruizige doom. Geen wonder dat Ayreon maar wat graag de gitarist inhaalde voor zijn werk.
Opmerkelijk ook dat de band in vijfentwintig jaar nooit één keer van line-up wijzigde, ook al zit daar een lange periode van stilte tussen. Dan nog vonden ze elkaar terug en blijkt alles netjes op zijn plaats te vallen. De achtergrondzang in een nummer als Nothing But The Truth doet Pinnicks pittige vocalen bijvoorbeeld nog beter uit de verf komen.
Dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is in deze wereld, komt misschien het duidelijkst naar voor in All God's Children met een tekst als “And we played in the mud / We breathed as it rotted / It got into our blood /And all God's children kept believing / All God's children believed anyway”, alsof Pinnick hiermee zijn geloof (in tegenstelling tot wat ooit over deze band werd beweerd) definitief afzweert. Maar wat een bloedmooie song is dit geworden.
'Three Sides Of One' is het beste bewijs dat deze heren nog steeds in elkaar geloven. Alleen waar ze ooit zelf in geloofden, lijkt intussen voorbijgestreefd en ze zijn duidelijk niet te berouwd om dat toe te geven. Maar ook dat neemt niet weg dat dit een heel mooi album is geworden.