Kinski - Down Below It's Chaos

Sub Pop Records

Kinski is een van die groepen waar je maar geen vat op krijgt. Als ze het ene moment een potje stomende stoner spelen, mag je het andere een onvervalste postrock storm verwachten. Recensenten gaan dan ook spontaan aan het zweten bij de gedachte dat ze dit potige viertal uit Seattle in een vakje moeten plaatsen. En toch gaan we de uitdaging niet uit de weg. We masseren nog gauw even de hersenen en steken vol moed de schijf in de stereoketen.

Ondanks het feit dat Kinski niet beschouwd kan worden als een van de postrockprotagonisten, is het toch een naam die regelmatig opduikt in de schrijfsels van collega’s, vooral dan als ze het over het zwaardere postrockwerk hebben. Vaak zijn die verwijzingen niet geheel terecht. Kinski is namelijk een apart gegeven: het is een clash van fors riffgeweld en postrocktrucs in plaats van je doordeweekse postrockband. Kinski botweg onderbrengen in de categorie postrock is dus een te gemakkelijke oplossing, te goedkoop.

Opener Crybaby Blowout is een goed voorbeeld voor onze stelling: een venijnige stonerriff kerft zich in je vel, een groovy ritmesectie pompt de logge gitaarpartij naar een hogere versnelling, even later mag een andere furieuze riff het heft in handen nemen en voor je het goed en wel beseft, werkt een tweede gitaar zich onhoudbaar naar een zinderende – maar ook wat voorspelbare – climax. Het enige dat ontbreekt zijn vocals, wat waarschijnlijk ten dele verklaart waarom Kinski regelmatig in het vakje postrock gedropt wordt. Laten we het hier gewoon een kenmerkend aspect noemen, we zijn immers niet anders gewend van hen. Dit collectief weert de stem uit zijn geluid, tenminste dat dachten we.

Onze verwachtingen van Kinski krijgen tijdens het tweede nummer Passwords & Alcohol een fikse bijsturing. Het nummer, dat opent met een knappe gitaarriedel uit de Sonic Youth–familie, bevat immers wel vocals. Opperkinskiaan Chris Martin – nee, niet die van Coldplay – probeert voor het eerst zijn stembanden en verrast ons compleet. Gelukkig maakt die verrassing algauw plaats voor waardering, de stem is niet meteen de sterkste in het rockcircuit, maar hij past wonderwel binnen het eclectische klankplaatje dat Kinski ons serveert.

Het overgrote deel van ‘Down Below It’s Chaos’ houdt zich echter wel aan de geijkte methoden: de zang wordt vervangen door ijverig muzikaal gejongleer en de “fuzz guitar” snijdt ook nu kenmerkend door alles heen. De eigentijdse progrock van dit collectief klinkt nu eens onhoudbaar, dan weer sluimerend en mistig zoals tijdens het donkere Boy, Was I Mad!. Daarenboven blijft kwaliteit op dit album een onmiskenbaar kenmerk. ‘Down Below It’s Chaos’ is bijvoorbeeld geen futloze herhaling van eerder werk, het is een voorzichtige nieuwe stap, waarbij vooral het eerste gebruik van vocals een opmerkelijke evolutie openbaart. Benieuwd wat voor fraais dit eigenzinnige kwartet volgende keer weer uit de mouw schudt.