Kirin J Callinan - Embracism

Terrible Records

Sommige jongens vallen graag met de deur in huis, breken daarbij nog het liefst alle vitrinekasten en laten, wanneer ze vertrekken, een zure zweetgeur en de smaak van tranen achter. Zo eentje is Kirin J Callinan

Callinan is een Australiër, maar zijn debuutplaat is uit op Terrible Records, een label uit New York dat geleid wordt door Ethan Silverman (Lust Boys) en Chris Taylor (Grizzly Bear).

‘Embracism’ heet dat album, maar het knuffelgehalte is zo laag als dat van een wrattige pad in de modder. Callinan schreeuwt, huilt, stamelt en croont terwijl de elektronica, de gitaren en de drums alle richtingen uitgaan.

De intro van Halo zet meteen de toon. Bevreemdend geritsel en stuiterende elektronica katapulteren je recht in het louche imperium van onze tegenvoeter. De paarse lyrics op het glanzend zwarte inlegvel zijn amper leesbaar, maar dat versterkt de sfeer en dat is die van een darkroom: “You can chase some bodies/ Vandalize”.

In de titelsong bezingt Callinan de strijd die de moderne jongen / man moet aangaan met zijn seksegenoten. Een man moet sterk zijn, kan alleen op zijn eigen fysieke kracht betrouwen om zijn rivalen te verslaan in de strijd om de gunst van de vrouwtjes.

Come On USA is dan weer een muzikale spotprent van “The Land Of The Free” al springen de tranen Callinan in de ogen bij het horen van Springsteen en ook Stretch It Out  is meer een fysieke dan een auditieve ervaring.

Toch staan er ook songs met een sterke melodie op de plaat zoals Victoria M.  (waarin hij klinkt als een heteroversie van Patrick Wolf) en het rustige Scraps dat herinneringen oproept aan David Sylvian.

Middenin staat het langste nummer van de plaat: Chardonnay Sean, dat druipt van de schuldgevoelens over een fataal afgelopen dronkemansrit. Je raakt er stilaan van overtuigd dat Callinan in een instelling zou terechtgekomen zijn, mocht hij de muziek niet hebben. Bij tijden wordt de dreigende waanzin ons zelfs iets te veel.

We verwelkomen dan ook Landslide, dat toch iets van licht doorlaat en laat horen dat Callinan ook kan boeien en ontroeren door gewoon te zingen.

In zijn geheel voelt ‘Embracism’ aan als een net iets te dikke buttplug: Callinan brengt zijn pijn goed over. Maar met pijn is het nog meer zoals met andere zaken: je moet ervan houden of er ver van weg blijven.