Kiss The Anus Of A Black Cat - To Live Vicariously

Zeal Records

Stiekem wensen we Kiss The Anus Of A Black Cat, het project waar Stef Heeren al jaar en dag zijn ziel en leven in steekt, al geruime tijd een doorbraak toe. ‘To Live Vicariously’, het zesde album van Heeren & co, is een afscheid van de neo-/dronefolksound, waarmee hij maar al te vaak vereenzelvigd werd. Ten onrechte overigens, want wie albums als ‘Hewers Of Wood And Drawers Of Water’ (2010) en de altijd tot Scrabblejolijt uitnodigende titel ‘Weltuntergangsstimmung’ (2012) al tot zich nam weet nu eenmaal dat Kiss The Anus Of A Black Cat (KTAOABC) één van de boeiendste muzikale projecten in België (en daarbuiten) is.

Heeren was onlangs te gast in de Canvasconnectie, een bij vlagen inspirerend televisieformat waarbij artiesten een inkijk geven in hun wereld. In zijn jonge jaren bleek hij verslingerd aan punk, inclusief de bijhorende, maatschappijkritische ethiek. Ook in zijn keuzes (Anselm Kiefer, Uta Beyer,.. ) bleek dat de non-conformistische attitude gebleven is.

In zekere zin is ‘To Live Vicariously’ een terugkeer naar zijn punkroots. Groot verschil is dat Heeren, in tegenstelling tot eerder werk, zich steeds comfortabeler voelt bij een echte bandsetting. Zijn stem doet regelmatig denken aan die van Stef Kamil Carlens (Zita Swoon Group) en Gregory Frateur (Dez Mona). Kwinten Mordijck blijft aan de synths een revelatie, terwijl nieuwelingen Matthias Debusschere (bas, synths) en vooral Jonathan Callens op drums het nieuwe album mee kleur mochten geven.

Heeren is tegenwoordig erg geïnspireerd door bands als The Soft Moon, Virgin Prunes (met Gavin Friday) en Throbbing Gristle. Allen hebben zij gemeen dat zij, ondanks een donkere insteek, toch toegankelijk en hedendaags klinken. En dat geldt nu ook KTAOABC, dankzij de immer een oor in het zeil houdende producer Koen Gisen. Milan Warmoeskerken (Flying Horseman, Tone Zones) tovert wat met zijn elektrische gitaar en An Pierlé en Cleo Janse leveren backingvocals aan.

‘To Live Vicariously’ situeert zich op het punt waar (post)punk, industrial en darkwave elkaar kruisen. Het groepsgeluid mag dan industriëler - denk een mélange van (post)punk, industrial mechanics en darkwave - aanvoelen, toch blijft de essentie een kloppend hart voor de muziek. Geen valse semantiek, maar oprechtheid. Hardcore punk dus, zij het in een verfrissend muzikaal kleedje gestoken.

Zo horen we in opener Semantics dat “this machine needs sabotage”. We kregen het er koud van, maar gelukkig was er de tedere lovesong Drone For Conan om ons aan te warmen. Iets verderop horen we Heeren & co zeggen dat ze weigeren mee te dansen op de tonen van het neoliberale kapitalisme (Walls And Ways To Hide) en ook het muziekwezen krijgt het deksel op de neus (“We created a beast / where shallow love songs feed the money tree”).

En wat te zeggen van het huiveringwekkend knappe Reminiscence, dat het minimalisme van de band Low in herinnering brengt. We trachten het te verwoorden, maar “it’s evil”. De volle acht minuten lang een absoluut en hemels hoogtepunt. Lying is een onheilspellende, zelfzekere mantra waarmee je naar de oorlog kan trekken. Ze spelen op leven en dood (Be The Death Of Me) en leggen de al langer heersende onvredes bloot. Knap ook dat de band een cover van Gretchen ‘Nico voor de vrienden’ Pfaffchen (Evening Of Light) volledig naar haar hand zet. En in sluitstuk Epiphany wenden Heeren & co zich een laatste keer tot de luisteraar.

Met ‘To Live Vicariously’ laat KTAOABC weten klaar te zijn om binnen- en buitenlandse podia te veroveren. Horen is geloven, as simple as that.