Kissaway Trail - Breach

Yep Roc Records

Katholieken weten het al lang: gods wegen zijn ondoorgrondelijk. En ook: het pad naar de hemel is een klein, kronkelig pad. Maar kennen zij ook het Afscheidskuspad?

Het traject van de band is op zijn minst kronkelig en vol putten te noemen. Kissaway Trail heette aanvankelijk Isles en Hotmom. Isles werd opgedoekt toen Søren Cornelissun zijn vader en zijn interesse voor muziek verloor, maar werd uiteindelijk heropgericht als The Kissaway Trail.

Ze brachten eerder twee albums uit op Bella Union en deden daarbij denken aan Arcade Fire, maar in 2010 verloor de groep twee leden zodat er enkel nog een trio overbleef. Na het doorslikken van deze bittere pil en het schrappen van een lidwoord, hervonden Thomas Fagerlund, Søren Cornelissun en Hasse Mydtskov het vertrouwen in zichzelf. Nu, drie jaar later, is er dus ‘Breach’.

Wat meteen opvalt is dat de band zelfs zonder gitarist en bassist zijn volle, rijke klank bewaarde al is het instrumentarium beperkter dan op 'Sleep Mountain'.  Ook wordt op ‘Breach’ weer ferm teruggegrepen naar de jaren tachtig. Origineel is anders.

Toch valt er te smullen. Wordt opener Telly The Truth (The Breach) nog gedragen door een akoestisch gitaartje, een rafelig synthgordijn en in reverb gedrenkte vocals, dan steken in de single Nørrebro al snel ruigere gitaren de kop op. Zou het er in de gelijknamige, multiculturele wijk van Kopenhagen soms ruig aan toe gaan?

Cuts Of Youth (Razor Love) heeft dan weer wat weg van een catchy kerstsingle en bewijst de melodische kracht van deze band. Maar het hoeft niet altijd gemakkelijk te klinken. Dat bewijst The Springsteen Implosion ,dat tegelijk catchy en complex is en één van de hoogtepunten van de plaat.

Op Sarah Jevo (knipoog naar de bijna gelijknamige stad in Bosnië - Herzegovina) en Beauty Still Rebells winnen de synths het pleit ten nadele van de gitaren, maar die nemen weer over op So Sorry, I’m Not om dan weer haasje over te springen op het korte niemendalletje Sara (R.I.Punk).

Bij The Sinking raakt de band het spoor wat bijster en blijft zichzelf dan maar herhalen. Gelukkig is er nog het stevige Shaking The Mote dat start als iets van The Pixies, dan klinkt als was het van O.Children, maar nog het meest schatplichtig is aan New Order.

Hier had het album moeten eindigen in schoonheid, maar we krijgen nog een miskleun (Robot) en een Pogues-cover (A Rainy Night In Soho). Toch concluderen we dat Kissaway Trail opnieuw op het rechte pad is en zich opnieuw naast Mew, Efterklang, Kashmir en andere Deense topbands hijst.