Kloot Per W & Intige Taluure - Sometimes Weak At The Knees
Bananafishin' Records
1980. The Misters, pre-punk-rock-’n-rollers met in de gelederen Claude Perwez en Patrick De Witte, (pdw) voor de HUMO-vrienden, hadden een tweede plaat uit en kregen een recensie in toenmalig lijfblad Joepie. Voor zover we ons kunnen herinneren, waren er lovende woorden voor het album met stevig gitaarwerk in pakweg Lucille. “Alleen jammer van de drukfout in de titel van de plaat ‘Greatest Tits’.“ Tot op vandaag weten we niet goed of dit statement zo gelaagd en/of tongue-in-cheek was dat ons jonge puberale brein het niet helemaal doorhad, maar kort daarna werd HUMO ons nieuwe lijfblad. Lang leve de TTT-pagina’s!
2025. Onlangs speelde Kloot Per W met postpunkband Punk Soul Brother ten dans op de eigen zeventigste (70) verjaardagsfeest. “Zeventig, maar nog alive and kicking en uiterst creatief en productief. Zo hoort het!“ stelde onze (YZ) ter plaatse vast. We geloven hem op zijn woord.
Tussen beide jaartallen hield de “patiënt zero van punkland België”, zoals de heer Per W genoemd wordt in het standaardwerk ‘Bloody Belgium – De Punkexplosie In België 1976-1979’, zich onledig met de DIY-K7 projecten, de ska-revival met The Employees, het Brusselse elektrorockcollectief Polyphonic Size of De Ideale Penis van De Lama’s. En zo kunnen we nog even doorgaan met zijn werk als producer, studiomuzikant op allerlei Vlaams-erfgoedplaten, de bijdrage aan The Belpop Bastards of de hit Candy samen met Isabelle A. Voorwaar niet voor één gat te vangen, die Kloot. En dat zijn dan nog maar de muzikale exploten. Ook op grafisch vlak heeft hij een oeuvre bij elkaar geleefd om u tegen te zeggen. Zoals de albumcover bij de plaat ‘Sometimes weak at the knees’ van Kloot Per W / Intige Taluure, het onderwerp van dit schrijfsel.
Intige Taluure is het muzikale samenwerkingsverband van Jean-Marie Mievis en striptekenaar Kim Duchateau. Frank Zappa en The Residents zijn overduidelijke inspiratiebronnen, maar evengoed sixtiesgarage of punk en andere new wave(s). Zelf noemen ze het “home-made dadaist pop”. Sinds 2018 brengt het duo de muzikale hersenspinsels in samenwerking met allerhande artiesten. Zo werkten ze al samen met onder meer Rudy Trouvé, Azure Mortale (van Dirk Swartenbroekx a.k.a. Buscemi) en Mauro Pawlowski en vertrouwden ze het eindproduct toe aan vinyl, K7 of, zoals in onderhavig geval, cd.
Tijdens de twintig (20) nummers op ‘Sometimes Weak At The Knees’ worden we meegenomen op een roetsjbaan van stijlen, die soms dreigen uit de bocht te gaan, maar toch steeds op de pootjes terechtkomen. Een duik in de toverketel met muziekjes van postpunk, pop, eigenzinnig chanson en experiment levert een naar alle kanten stuiterende plaat op.
Het begint al met titelsong Sometimes Weak At The Knees met een jekkerende elektrodrumbeat in wat een neefje van een nummer van The Ramones zou kunnen zijn. Met Charlotte Nyssens op vocale speed, die Joey Ramone wil zijn, want zij zingt en danst “obviously”. Wakky gitaren en dito backingvocals maken de klus verder af. Satisfaction Guaranteed versmelt vervolgens Day Tripper van The Beatles met The Rolling Stones die (I Can’t Get No) Satisfaction eindelijk bevredigd zien. Bij Black Sabbot voel je de geest van Ozzy goedkeurend het hoofd headbangend schudden vanuit de eeuwige metaljachtvelden. De tikkende tijdbom Rock! Rock! Baby! Rock! stuitert lekker tussen de twee oren tot het onvermijdelijke abrupte einde.
Een andere gaststem wordt geleverd door Miss Margot O. die in het echte leven ook wel eens met de aan de heer Duchateau's pen ontsproten sexy femme fatale 'Esther Verkest' verward wordt. In het DEVO-eske Postcard en het jazzy Safer Place speelt ze alle troeven uit om ons verder in het spacy universum van de plaat te verleiden. Serge Gainsbourgs geest waart dan weer, grellig als een Nonkel Van Grauwel, rond in Spector Of All Spectors. En Upsetting My Ghost doet net wat de titel belooft.
‘Sometimes Weak At The Knees’ van Kloot Per W & Intige Taluure is een plaat waarin het lekker verdwalen is, waar je verrast wordt en waar je soms een prettig gestoorde nachtmerrie aan overhoudt. Geen plaat voor doetjes. Maar zo kennen we onze lezers niet. Laat je gewoon meeslepen in het wonderlijke universum dat zich aanbiedt. We leven uiteindelijk maar één keer.