KMFDM - Let Go
Metropolis Records
We begrijpen jullie, geven onze zonde toe en geven je honderd procent gelijk, beste lezer. Waarom zou je nu een recensie willen schrijven over een band, die exact veertig jaar en drieëntwintig studioplaten lang in het eigen industrial nestje wentelt en nog teksten maakt over Ginger Rogers en Fred Astaire? Het enige tegenargument; dat we kunnen aanbrengen, is dat KMFDM wel weet van welk hout pijlen maken en een “classic” in het genre is. En misschien ook dat zelfs de grootste internationale muziekvakbladen zich nog steeds roeren wanneer pakweg The Rolling Stones een rock-’n-rollscheet laten.
Alle gekheid op een stokje. Misschien moet je de titel van deze nieuwe plaat van het Hamburgse kwartet gewoon letterlijk nemen. Laat het gewoon los. De new wave-industrial-ebm-cyberpunk-senioren die ooit de band “Kein Mehrheit Für Die Mitleid” (of “geen genade voor de saaie, modale hansworst”) doopten, doen na exact vier decennia waar ze zin in hebben, maar blijven tegelijkertijd de zelf omhooggetrokken, kwalitatieve lat ook goed bewaken.
En ‘Let Go’ houdt mogelijk ook een klein stukje zelfrelativering in. Want twee jaar geleden probeerde KMFDM met ‘Hyëna’ zichzelf enigszins krampachtig te vernieuwen. Iets wat we wel smaakten, maar waar we ook een paar kanttekeningen bij plaatsten. Vandaag denken de Duitse legenden daar totaal anders over. De rode draad op deze plaat lijkt wel: “We doen waar we goed in zijn”. En dat is… goed.
Militaristische beats, hakkende gitaargrooves, half gescandeerde, vervormde zang en een boel digitale elektrofoefjes. Daarmee slaat de band naar oud en vertrouwd rond je oren. “No time to waste / or bullshit or hate / let go!!” Dus ja, de industriële rock van deze legende staat nog steeds rotsvast als een kathedraal. De ene keer loeien de gitaren net iets luider en neemt vrouwe Cifarelli de micro, de andere keer stampt KMFDM met knallende elektrobeats en loodzware grooves deuren van heilige huisjes in en roept Herr Konietzko richting hel en verdoemenis. Om maar te zeggen dat ook deze plaat weer voldoende variatie kent.
‘Let Go’ (ook nu weer een titel met vijf letters en een plaat met die typische striptekeningstijl, die de band aanhangt) is dus een album dat de kwaliteit en power verdient. Met enkele songs die waardig genoeg zijn om voor altijd in je hoofd te nestelen of luid mee te willen scanderen terwijl de bassen je murw slaan en stroboscopen je ogen verblinden. “Push / fighting for who we are / PUSH!”. Of de dikke middenvinger van When The Bell Tolls (inclusief heavy metal gitaarsolo). Heerlijk!
En soms denken we: “Bwa, dat hoeft nu ook weer niet”. Zoals iets rommeligs met de robotstemmen versus horrorvocals, met breakbeats versus spaceblieps versus saxofoonstoten en raps van Mc Ocelot in Next Move.
In elk geval mag je nu eindelijk zelf eens deze underground industrial legende ontdekken. En of je dat nu doet met deze plaat of pakweg één van de twintig vorige, is in feite niet zo heel erg belangrijk. Laten we zeggen dat het allemaal enigszins inwisselbaar is. Al zijn de vertolking van een gedicht van Goethe in de lyrische speedpunktrack Erköning of het politiek geladen WW 2023 misschien wel leuke hedendaagse kindjes, waarmee dit Duits-Engeltalige metalmonster de commerciële pubers van Rammstein moeiteloos de diepte in stampt. En dat is op zich al heel veel waard.