Knight Area - Hyperdrive

The Laser's Edge

Met hun vorige plaat ‘Nine Paths’ deed Knight Area een overtuigende gooi naar het kroontje voor de beste, symfonische rockband van de lage landen. De hardere en contemporaine sound krijgt een vervolg op ‘Hyperdrive’, waarmee de vernieuwde line-up de belofte van de eerder verschenen ep ‘Between Two Steps’ zelfs ruimschoots overtreft.

Met gitarist Mark Bogert en basveteraan Peter Vink in de rangen heeft Knight Area de beste bezetting sinds de oprichting in 2004. Dat werd meteen duidelijk op het visitekaartje ‘Between Two Steps’. De strak gespeelde progrock, waarin Bogert en Vink klinken alsof ze al jaren in de groep spelen, smeekte om een full studioalbum. En dat is er nu.

Vooral de komst van Mark Bogert is cruciaal voor het succes van ‘Hyperdrive’. Met hem heeft de band een echt goudhaantje binnengehaald. Zijn onlangs uitgebrachte solodebuut ‘A Story In Parts’ is een veelzijdig en spannend album waarop hij bewijst vele stijlen en klankregisters meester te zijn. Songs met kop en staart bovendien, want ook als componist staat Bogert meer dan zijn mannetje.

Dit vakmanschap betaalt zich nu ook uit op ‘Hyperdrive’. Of het nu riffs of meanderende solo’s zijn, Bogerts gitaarspel is meeslepend tot in het kleinste gaatje. Bovendien schreef hij enkele van de beste songs op het album. De knallende opener Afraid Of The Dark zet meteen een aangrijpend donkere toon. Running Away bewijst dat progrock in minder dan drie minuten een knap uitgewerkt drama in nachtelijk New York kan vertellen. Het met Gerben Klazinga geschreven Hypnotised – het enige nummer voorbij de zeven minuten – is met zijn climactische sequenties de ideale afsluiter.

Het kortere songformaat staat een progressieve invalshoek overigens nergens in de weg. Bubble (een verwijzing naar de glazen bol op de cover) slaat halverwege rechtsaf naar een spectaculaire finale. The Lost World en Crimson Skies bezitten cinematografische kwaliteiten. Songs From The Past klapt langzaam open als een bloem en laat horen wat een formidabele zanger Mark Smit is.

Toetsenist en producer Gerben Klazinga is het sluitstuk van de band: hij kan geweldig uit de band springen (Bubble), heeft toch vooral een dienende functie en een fijne neus voor klankkleur en met een feilloos gevoel voor timing staat hij er steeds op het juiste moment. Zijn productie is helder maar lekker vol, met veel aandacht voor de somptueuze, vocale harmonieën van Smit.    

Peter Vink en Pieter van Hoorn (ook de ritmetandem op ‘A Story In Parts’) voegen dynamische accenten toe. Luister maar eens naar Vinks stuwende bas in Avenue Of Broken Dreams (waarin Smit kritiek op de sociale media formuleert). De manier waarop drummer van Hoorn wegrennende voetstappen weet te verklanken (Running Away), is een briljante trouvaille.

Ook het gebaar van bescheidenheid in Stepping Out is ons niet ontgaan: het is de enige instrumental van Bogert op het album, maar de gitarist laat de eer om te schitteren aan Arjen Lucassen over. Al zal Bogert het stuk live wel vertolken, want zoals bekend is de kluizenaar van Ayreon met geen stokken meer op een podium te krijgen. 

‘Hyperdrive’ is een heerlijk wegluisterende plaat die barst van de gouden melodieën. Het zou ons niet verbazen dat de band hiermee een breder publiek aanboort. Bovendien staan onze favoriete proglyrics van het jaar op dit schijfje: “The world looks upside down from inside my bubble / distorted prisms parallax aperture single lens reflex / Inverted and inflected rays of light!” Een album waar nog lang over gepraat zal worden – zo goed is het.