Korn - The Nothing
Roadrunner Records
In 1994 maakte de wereld kennis met een compleet nieuw genre: de zogenaamde spookycore van Korn. Later werd dat omgedoopt naar nu-metal. Korn was de eerste band die deze stempel kreeg. Hoewel de band behoorlijk trouw aan de sound is gebleven, is elk album toch ook anders. De eerste twee, 'Korn' (1994) en 'Life Is Peachy' (1996), behoren tot het allerbeste en meest heftige werk. Met 'Follow The Leader' (1998) bereikten ze een meer commercieel publiek. En van daaruit zijn ze verdergegaan met enkele redelijke tot mindere platen. 'The Nothing' is een geniale mix geworden van de stijlen van alle voorgaande albums.
De plaat opent met The End Begins, dat doet ons denken aan de intro van 'Issues' (1999). Het begint met de kenmerkende doedelzakken, gevolgd door een heerlijk zware gitaarriff. Het hysterische gejammer van frontman Jonathan Davis op het eind laat weten dat het helemaal losgaat. Cold begint zoals een Korn-nummer hoort te beginnen: energiek, met een lekkere metalriff, beukende drums en het herkenbare geschreeuw van Davis. De mix van screams in de coupletten en clean gezongen refreinen ligt heerlijk in het gehoor.
In You'll Never Find Me hoor je duidelijk invloeden van 'Follow The Leader' (1998). Het nummer loopt over van de energie en het opbouwende geschreeuw van Davis is een meerwaarde. De vocalen beginnen zacht en bij elke herhaling wordt het intenser tot het ontploft. Heerlijk! Als The Darkness Is Revealing geen glimlach tevoorschijn doet komen, is het tijd om een afspraak bij de dokter te maken. De bandleden zijn zo goed op elkaar ingespeeld en het is duidelijk te horen dat ze er plezier in hebben.
Idiosyncrasy begint met een heerlijke riff van gitarist Brian "Head" Welch, waarop drummer Ray Luzier lekker inhaakt. De doorgewinterde Korn-fan zal zeker de stijl van 'Untouchables' (2002) herkennen. Midden in dit geweld worden we getrakteerd op een meesterlijke bas-solo van Reginald "Fieldy" Arvizu. Tijd voor een rustmomentje met The Seduction Of Indulgence, een intermezzo dat prima bij de plaat past en ook op de juiste plaats staat.
Dat de heren niet alleen maar kunnen beuken, bewijzen ze met Finally Free, een redelijk rustig liedje naar Korn-standaarden. Het valt op dat vooral frontman Davis heel erg goed bij stem is. Hij is een genot is om naar te luisteren. Can You Hear Me begint met een dromerig intro waaruit je ruw uit wakkergeschud wordt door het uitstekende drumwerk van Luzier samen met de ontzettend zware riffs van Brian "Head" en James "Munky" Schaffer.
The Ringmaster begint opnieuw als een typische Korn-knaller. Een echte headbanger! Jammer wel dat het tempo niet aangehouden wordt. Bij het horen van het intro wil je dat het even beukend doorgaat, maar helaas wordt het tempo er in de refreinen behoorlijk uitgehaald. Dit is misschien wel het minste nummer op de plaat.
Gravity of Discomfort, H@rd3r en This Loss zijn allemaal prima songs die perfect op dit album passen. Alle nummers laten geweldig samenspel horen, bulken van de creativiteit en energie en streven naar perfectie. Surrender To Failure is een waardige afsluiter van een prima album. 'The Nothing' is het beste werk van Korn sinds 'Untouchables' (2002). Korn is back!