Kosmo Sound - Antenna

Zephyrus Records

Met songtitels als Yeasterdub en Teddy Dub laat Kosmo Sound er geen twijfel over bestaan: dub is de orde van de dag. Toch rijdt debuut ‘Antenna’ hybride. Deels op diepe baslijntjes, strak afgemeten ritmes en in galm gedrenkte gitaar, sax en toetsen. Deels op funk en jazz met een flinke scheut borrelende soundeffects. Knappe, veelbelovende plaat.    

Al sinds 2018 maakt Kosmo Sound ons waterachtig met ep’s en singles. Met ‘Antenna’ lanceert de band haar eerste grote statement. De stralingsnormen worden al snel overschreden: Aunt Sister Lydia bloeit mooi open met een woestijngitaarsolo. De break even later kun je verwarren met iets van Herbie Hancocks Headhunters.

Het volgende nummer, Rank, maakt het een-tweetje compleet. Dit moet de song zijn die live het luidste gejoel ontlokt. Vooral het verende ritme - heerlijk is die double stroke op de basdrum van Marius Couvreur - en de koppige polsslag, waarvan je de sound nooit echt kunt thuisbrengen. Het laatste stuk van het nummer is een paringsdans tussen gitaar en saxofoon. Die begint met vraag en antwoord, maar uiteindelijk domineert de sax.

Je hoort op ‘Antenna’ geregeld de erfenis van dubpioniers als King Tubby, Augustus Pablo en Lee ‘Scratch' Perry. Toch is dub maar één van de ingrediënten. De gitaren hebben niet zelden een zekere twang die doet denken aan Amerikaanse rootsrock (Marc Ribot, iemand?).

Rond de start van Hofstr. hangt een mystiek Indisch sfeertje - te vergelijken met de intro van The Calvary Cross, getekend Richard Thompson. De bas van componist Mattias Geernaert dreunt nog meer dan anders. Het bongowerk van (saxofonist) Ambroos De Schepper is de machete die de song door de jungle loodst. En de almaar scherpere gitaren van Edmund Lauret en Cyriel Vandenabeele maken het psychedelische tableau af.

De stamboom van de band maakt veel duidelijk. Als je alle projecten van deze muzikanten wilt leren kennen, komt zo’n quarantaine eigenlijk goed van pas: Compro Oro, Madame Blatavsky, Nordmann, Okkupeerder, Pura Vida, Bandler Ching, ja zelfs Lee Perry. Dat zijn er maar enkele, maar genoeg om te tonen hoeveel invloeden Kosmo Sound in de vijzel gooit. 

Aan variatie dus geen gebrek. Sommige ritmes keren meermaals terug, maar altijd tegen een nieuwe achtergrond. Zoals in Fortune, waar de synthlick uit de intro haaks op de dubgroove lijkt te staan, en er dan toch mee samensmelt. Yeasterdub klinkt dan weer heel vertrouwd in de oren, maar dat komt omdat het een remix van het eerdere nummer Yeasterday is. Een verknipte en opnieuw ineengepuzzelde versie, overgoten met een vracht echo en delay.

De laatste song, Footprints, start met een historische stemsample over de ruimte: “We’re about to begin a journey through the cosmos.” Gelukkig voor Kosmo Sound heeft Public Service Broadcasting die niet als eerste onderschept. Na ongeveer een minuut valt de charmante, traag kronkelende melodie in, met sax van De Schepper, op handen gedragen door het Hammond-orgel van Bos Debusscher. 

Footprints is een song van Jai Uttal, de Amerikaanse muzikant op het kruispunt van worldbeat, jazz en new age. Leunde het origineel eerder aan tegen de spirituele Indische muziek met tablas en sitar, dan maakt Kosmo Sound er een dubtrip van. 

Daarmee valt het doek over een veelbelovende plaat. Veelbelovend, omdat de sound bij momenten nog wat meer peper kan gebruiken. Iets zegt ons ook dat Kosmo Sound live pas helemaal tot haar recht komt. Een ruimtereis waard, als straks de zalen weer opengaan.