Kraak & Smaak - Chrome Waves

Jalapeno

Nederland heeft nog steeds enkele goed bewaarde geheimen. Een daarvan is het supertrio achter Kraak & Smaak. En al herkent u hun hitje Squeeze Me wel, toch zal u na het beluisteren van hun laatste worp ‘Chrome Waves’ meer dan tevreden zijn ze verder te ontdekken. Een album gemikt op een avondje uit, met zowel het dansvloermateriaal als de voor- en naprocedure. Ze verzamelden een resem guestvocalists, de artworkmeneer van Vampire Weekend en bovenal hun beste dosis funky beats. Uitstekende studioproducers; ze bestaan nog, meneer.

Vanaf opener en eerste single The Future Is Yours komen de onpretentieuze housesynths en heerlijk swingende belletjes ons tegemoet. De bas dringt zich nergens op het album al te zeer op, waardoor het al bij al nog een lichtgewicht blijft. Vocals worden afgeleverd door Ben Westbeech, die hen ook al bijstond in dat hitje Squeeze Me. Ook het zorgeloze How We Gonna Stop The Time  volgt die fijne start. Uiterst complexloos en toch blijven nummers als deze hangen, waardoor je de plaat later nog zal komen opzoeken.

Na de drie op drie met ook Good For The City als zwevende voltreffer komt er toch enig punt van kritiek; waarom hebben de marketingboys hierachter in godsnaam die plaat zo laat op het jaar losgelaten? Plan die in voor maart en je hebt een zomeralbum pur sang. De nodige afwisseling komt er met het adhd-stemmetje van Capitol A in The Upper Hand. Kid Sister-gewijs trotseert die de revolterende synths, blazers en iets exotischere percussiestukken met enig succes.

Ook de echo en delay op het arrangement in Love Inflation tonen een andere kant van hun kunnen. Het is het eerste nummer dat de Miami-zon de rug toekeert en met een vettige baslijn de nacht induikt. Your Body zet die coole lijn koel verder richting het dieptepunt –qua sfeer, niet qua kwaliteit- in Where You Been.

De opmars begint terug bij F.A.M.E., dat nog steeds erg nachtelijk klinkt, maar toch terug zin krijgt om met ledematen te zwieren op een bepaald ritme, veelal verstrekt door de betere dansbeat. Just Wanna Be Loved speelt nog wat met de 70’s discobaslijnen en handclaps, wat het zoveelste bewijs is dat deze heren in een studio echt wel van wanten weten op een tot dusver foutloze plaat.

De hersenloze ravestampers komen hier gelukkig niet aan bod. Het is een en al doordacht studiowerk, dat niet altijd op de dansvloer moet eindigen, maar alleszins wel ergens nabij. Don’t Let People is bijvoorbeeld de perfecte smooth, opwarmplaat om enkele al even opwarmende drankjes te nuttigen. Ook Back Again eindigt de plaat in schoonheid op dat nonchalante elan met pure funk. Ondertussen werden er al enkele nummers van op het album gelauwerd in de Britse en Duitse charts of door vakpers à la Mixmag en the people’s choice in Ibiza. Bij deze zijn ook de Belgen gezwicht.