Kreng - The Summoner

Miasmah

Kreng is het alias van Pepijn Caudron, die u wellicht kent van zijn werk als acteur bij diverse theatergezelschappen (Abbatoir Fermé, Het Paleis, Het Toneelhuis,..) en diverse televisieseries. Zijn muzikale demonen laat hij dan weer los in Kreng. 

Caudron debuteerde in 2009 met ‘L’Autopsie Phénomenale De Dieu’. Iets later volgde ‘Grimoire’. Daarnaast bracht hij ook de boxset ‘Works For Abattoir Fermé’ uit, een verzameling soundtracks voor theater. Waar hij aanvankelijk nog gebruik maakte van freejazz-samples en elektronica, is hij tegenwoordig meer in de weer met ambientachtige klankstructuren; zoals ook te horen is op zijn meest recente album.

‘The Summoner’ is een statement van jewelste. Het album, bestaande uit zes composities, draait volledig rond verlies en rouw. Niet direct zomers luistervoer, maar wel een opvallend persoonlijk getint album dat bijzonder veel indruk nalaat.

Hoewel opener Denial zeer traag zijn geheimen prijsgeeft, kan niet ontkend worden dat meteen de peilloze, gitzwarte diepte opgezocht wordt. Kreng zoekt dan ook meteen de houdgreep op om die tijdens het hele album nergens meer los te laten.

Na de ontkenning is er de woede (Anger). We horen bijzondere soundscapes die duidelijk beïnvloed zijn door industrial. Kreng wekt probleemloos een erg beklemmend gevoel op bij de luisteraar en werkt erg hypnotiserend. Het lijkt vanzelfsprekend, maar ook de verbeelding van de luisteraar wordt duidelijk in de hand gewerkt. De nummers zijn eerder traag van opbouw, maar daar staat tegenover dat op de meest onverwachte momenten de luisteraar bediend wordt met auditieve erupties, zoals in de woeste climaxen van Anger en The Summoning.

De relatief korte ambient Bargaining is eerder donker, mysterieus, maar ook dynamisch. Dat dynamisme wordt verder uitgewerkt in Depression, waarin voor het eerst drumritmes opduiken. En dan is er het maar liefst een kwartier durende The Summoning, met een stevige bijdrage van de hardcoreband Amenra. Die laatste vat het album overigens erg goed samen: donker, filmisch en experimenteel.

'The Summoner' laat zich het best beluisteren in de avonduurtjes en is bij uitstek geschikt voor wie al eens zijn oor te luisteren legt bij bands zoals Swans. En dan rest ons slechts de aanvaarding (Acceptance). Na de krijsende vocals en het loodzware geluid van The Summoning is dit coda met zijn ambiente pianolijnen een pleister op de ziel, net zoals het album in zijn geheel.