KT Tunstall - Drastic Fantastic

Relentless

KT Tunstall wordt vandaag de dag gerekend tot een van de belangrijkste vrouwelijke folkrock-artiestes. Toch was dat niet genoeg voor de Schotse lady. Ze wilde namelijk wel eens in de huid kruipen van een onsterfelijke stripfiguur en dat doet ze dan ook op de cover van haar nieuwe ‘Drastic Fantastic’. Een heldin die haar prachtige benen en een glanzende gitaar als wapens gebruikt, klaar om de hemel te doorklieven. De vraag is echter of ze genoeg superkrachten heeft om ook ons mee te nemen naar dat bovenaardse.

Onze stripheldin vliegt er al meteen stevig in met ‘Little favours’, dat net zoals ‘If Only’ een van haar oldies is. Terwijl het openingslied flink onder handen is genomen - van een rustige ballade naar een rockachtige meezinger – bleef ‘If Only' zo goed als identiek aan haar vroegere versie, toen ze nog zong bij Red Light Stylus. Toch wel een ontgoocheling.

Dat de zangeres van de natuur houdt, was al langer bekend, o.a. door haar optredens op Global Cool en Live Earth. Dat lady Tunstall ook gek is op dieren wordt ons dan weer duidelijk door haar songs. ‘White bird’ is een nummer dat heel weinig om het lijf heeft. Doodeenvoudige lyrics en een simpele gitaartokkel, toch nestelt deze vogel zich een plaatsje in ons hart. Na de black horse, weer zo’n geslaagd beestennummertje dus.

Of het nu de aanstekelijke bridge, de backingvocals van Willy Mason - toch ook geen onbekende in de muziekwereld - of het wervelende live-gevoel is, ‘Hopeless’ brengt ons in hogere sferen. Dit is ongetwijfeld het moment waarop KT ons meeneemt naar haar fantastische hemel.

‘I don’t want you now’ is dan weer precies het gevoel dat ons besluipt als deze song door de luidsprekers weerklinkt. Met dit lied verliest onze stripheldin haar eigen sound compleet uit het oog. Het is een melig popliedje waarvan er dagelijks miljoenen uit de radio weerklinken. De lyrics zijn zo pover dat je met zekerheid kan zeggen dat lady Tunstall op het moment van schrijven niet over haar superkrachten beschikte. Zelfs haar mooie benen konden hier blijkbaar niet bij helpen. Bovendien doet het achtergrondgeschreeuw ons denken aan de muziek van Avril Lavigne. ‘Please don’t ever let me down again, It shouldn’t be allowed’. Dat kun je wel zeggen, KT!

De Scottish lady mag dan wel van haar folkse roots overgestapt zijn naar een wat poppy rocksound, haar songteksten zijn toch kenmerkend gebleven. Ze schrijft namelijk net zoals bij haar vorige album over zichzelf, over haar naaste omgeving en dingen die haar bezig houden. Zo vertelt ze in ‘Funnyman’ het verhaal van haar vriend Gordon Anderson, frontzanger van The Aliens, en zijn mentale gezondheidsproblemen. “Locked inside your head, do you realise the things you said never make sense?”

Tot slot moeten we onze aandacht toch ook nog eens richten op het artwork van deze cd. KT deed beroep op Robin Footitt, een kunstenaar. Hij maakte tien tekeningen met verschillende Tunstall-elementen en enkele knipogen naar de diehard fans. Samen vormen deze kunstwerkjes één lang stripverhaal. Het plot is niet erg duidelijk, maar dat maakt het fascinerend om er verder over te filosoferen.

Dit album is misschien iets te berekend en te voorspelbaar, maar je kan gewoon niet anders dan ervan genieten. In real live mag ze dan wel geen heldin zijn, KT Tunstall heeft toch iets dat ons keer op keer weer betovert.