Kyla La Grange - Ashes

Sony

Ze studeerde filosofie aan de universiteit van Cambridge, heeft een Zuid-Afrikaanse en Zimbabwese achtergrond en antwoordt beleefd "Zesentwintig." als mensen naar haar leeftijd vragen. Zingen doet ze met het samengesmolten stemgeluid van Florence Welch en Kate Bush. En ja, dat is even theatraal als het klinkt. Met ‘Ashes’ stelt Kyla La Grange haar eerste plaat voor, en wij nemen die maar al te graag nauwkeurig onder de loep.

Het ding met theatrale muziek is dat het erop of eronder is. Gulden middenwegen zijn uitgesloten. Zo wordt al meteen duidelijk in openingsnummer Walk Through Walls, de eerste single uit 2011, die sindsdien een hele metamorfose onderging, dat La Grange graag werkt met gelaagde muziek.

Maar lagen zijn gevaarlijk, vooral als het er te veel zijn. Dan wordt het oppassen voor bomen, bossen, en het ene niet meer zien door het andere.

Gelukkig trapt La Grange niet in die val, en presenteert ze haar dramatische gothpop met een zekere serieux. Veel heeft waarschijnlijk te maken met producer Brett Shaw, die eerder al met Daughter, Roisin Murphy en Ed Sheeran aan de slag ging.

Onder zijn goedkeurend oog houdt 'Ashes’ een zelfde sound vol, van de eerste minuut tot de laatste.  Zo heeft Courage dezelfde lagen als Walk Through Walls - elektrische gitaren, piano, bas, drums en een leger aan mannen- en vrouwenstemmen - en werkt ook de rest van de nummers met diezelfde bezetting. De plaat is een geheel, waarin enkel La Grange’s identiteit af en toe wijzigt.

En die identiteit gaat van Kate Bush in To Be Torn en Heavy Stone, Anna Calvi in Been Better, Cyndi Lauper in Catalyst, en Florence + The Machine in quasi elk nummer. Een niet-te-mijden vergelijking natuurlijk, als je kiest voor overspannen muziek, die uitpuilt van dramatische samenzang en dito lyrics.

Of hoe moeten we Vampire Smile inclusief teksten als “I’m here trying not to bite your neck / But it’s beautiful / And I’m gonna get so drunk on you / And kill your friends” anders omschrijven? Trouwens, ‘Twilight’, iemand?

Kyla La Grange mag met ‘Ashes’ aansluiten aan het rijtje van Britse zangeressen, die niet bang zijn om een scheut extravagante indie aan hun cocktail toe te voegen. Spreken in termen van vernieuwend zullen we daarom niet doen. ‘Ashes’ is eerder een opgefriste revisie van decennia aan vrouwelijke artiesten. En het is best wel een aangename reminder.