Kyte - Dead Waves
KIDS Records
Vorige keer dat we van Kyte hoorden, mochten we ze onder de 'b' van 'beloftevol' klasseren. De klanktapijten bleken hoopvol, maar de afwerking van het debuut liet nog wat te wensen over. Daarbij klonken de toen nog jonge Britten een beetje als een onwaarschijnlijke samenwerking tussen The Postal Service en Sigur Rós. De nieuwe plaat, 'Dead Waves', neemt echter de verkeerde afslag en belandt zo in het land van Owl City en Snow Patrol.
Als u dat afschrikt, geen nood: er zitten nog genoeg mooie samples en synthesizers in de nummers om er na een paar keer toch van te kunnen genieten. Al moet er moeite worden gedaan om achter de Snow Patrol-zang en onnatuurlijk klinkende drums de Kyte terug te vinden die enkele jaren terug zo beloftevol was.
Neem bijvoorbeeld Designed For Damage, waar we elk moment verwachten dat Nick Moon het refrein van Just Say Yes gaat zingen. Verder zit er in dit nummer niets dat onze aandacht twee minuten kan vasthouden. Op Fear From Death gebruiken ze die poppy sound wel ten goede. Daar klinkt de synthesizer lekker eighties en er is nog genoeg variatie om een respectabel popnummer uit onze speakers te toveren. Na een tijdje doet de gitaar ons zelfs denken aan White Lies. Gelukkig duurt dit niet al te lang, zodat we die ook niet moe worden.
Op gebied van leuke elektronica zit 'Dead Waves' ook niet helemaal mis. De intro van Ihnfsa heeft bijvoorbeeld een gefilterde en in stukken gekapte vocal die een golvende synthbas inleidt. Het refrein heeft echter een hoog Snow Patrolgehalte. Het nummer blijft meteen hangen maar er is een enorme tegenstelling tussen de tekst van de zang en de epische instrumenten. Daardoor weten we niet goed welk gevoel we hierbij moeten krijgen.
Ook op You're Alone Tonight zit die elektronica goed, maar het nummer is in hetzelfde bedje ziek als Ihnfsa. De melodie en tekst van de zang passen totaal niet bij de elektronische toer dat het nummer opgaat en maakt er zodoende weer een warboel van. Het nummer Dead Waves combineert zang en instrumenten wel gevoelvol: het bewijs dat de mannen van Kyte het wel kunnen? De andere nummers van het tweede deel van de plaat bieden niet veel interessanter dan een leuk gefilterde drum af en toe en een paar opbouwende elementen die ons toch nog doen hopen dat de volgende platen terug iets meer Sigur Rós kunnen worden.
Op het debuut van Kyte waren de jongens reeds beloftevolle muzikanten en een echte band-to-watch. Nu zijn ze dit nog steeds, maar beter geproduced en met popnummers die ons nog niet echt opwindend lijken. Ook kampen ze nog met problemen tussen de samenhorigheid tussen zang en instrumenten. Gaan we dit elke keer van Kyte mogen verwachten of is er meer in het verschiet? Wij hopen nog steeds op het tweede.