La Coscienza di Zeno - La Notte Anche Di Giorno

Fading Records

Sinds het overlijden van zanger Francesco Giacomo in 2014 is de kans klein dat het legendarische Banco Del Mutuo Soccorso (afgekort als Banco) ooit nog in actieve dienst zal terugkeren. Gelukkig hebben we nu het Genuese septet La Coscienza di Zeno. Ofschoon soms met een neoprogressief randje, herinnert de muziek op hun derde, ronduit prachtige lp ‘La Notte Anche Di Giorno’ aan de symfonische texturen uit Banco’s hoogdagen (1972 – 1979).

Ook op een andere manier grijpt CDZ terug naar de jaren zeventig. Op ‘La Notte Anche Di Giorno’ staan twee songsuites met melodieën en klankkleuren die zich twintig minuten lang ontwikkelen, net als op een vinylplaat uit de seventies. Die melodische wendbaarheid houdt onze aandacht in een wurggreep – bang dat we zijn om ook maar één uitgeworpen lijntje te missen.

Deze keer met een uitgebreid ensemble, maakt men geen geheim van zijn artistieke ambities. Is de basisinstrumentatie van een progrockgroep al aangevuld met violen, dan moeten fluit, cello en extra zang het muzikale raffinement nog verder in de verf zetten. Bovendien speelt CDZ – naar aloude Banco-traditie – met twee toetsenisten die elkaar naadloos aanvullen, zonder dat de transparante sound daarbij in het gedrang komt.   

Ook wie de Italiaanse taal niet machtig is, zal kunnen genieten van Alessio Calandriello’s sonore zangpartijen. Dit is inderdaad dezelfde stem als op de in het Engels ingezongen albums van Not A Good Sign. Gitarist Davide Serpico is steeds aanwezig maar dringt zich nooit op. Dat kan ook gezegd worden van de erg diverse keyboardpartijen (gaande van grand piano en klavecimbel tot orgel, mellotron en synths) van Stefano Agnini en Luca Scherani.  

Diversiteit is ook het ordewoord in de songwriting. Absoluut hoogtepunt is Lenta Discesa all'Averno, dat een magnifiek slot breidt aan de Giovane Figlia-suite. De zang van gastvocaliste Simona Angioloni is hier vermenigvuldigd door multitracking zodat een koor gesuggereerd wordt; de toenemende kracht werkt climactisch om dan tot rust te komen in het spel van viool (Domenico Ingenito) en contrabas (Gabriele Guidi Colombi). Maar ach, de hele plaat is van een klassieke schoonheid en barst van anthologiewaardige momenten.